Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 126

(Ik haat het om een hoofdstuk te beginnen met Ik. Maar ik kon niet anders. Shit)

Ik kon wel janken. Ik kon het niet, ik deed het ook. Ik had zo'n spijt hoe ik het allemaal aangepakt had. Nu had ik Eva weer gekwetst en dat was wel het laatste dat ik wilde. Ik wou dat ik het haar kon uitleggen. Dat ik wel degelijk echt van haar hou, dat ik haar niet gebruikt heb. Maar ze was zo kwaad op me, en ergens begrijp ik het ook nog wel. Ik had me echt als een lul gedragen, haar valse hoop gegeven met mijn beloftes. Het had geen eens zin om nog over Stella te beginnen, ze luisterde toch niet, raasde alleen maar door en had me zo haar huis uit gegooid. En daar zat ik nu dan, in mijn auto, te huilen als een klein kind. Naar huis gaan was ook geen optie, wat moest ik Nicole zeggen. Ja ik lag toch bij Eva in bed maar ze heeft me de deur uitgegooid. Dan kon ik daar ook gelijk mijn spullen pakken. Dat was absoluut geen optie. En dus besloot ik maar weer naar Barry te rijden. Hij moest me op de één of andere manier maar weer moed in proberen te praten. Er was momenteel geen andere optie.

'Wolfs' was zijn verrast mij voor de deur aan te treffen.
'He' was ik alles behalve goed gehumeurd. 'Is Bar der ook' keek ik der nu toch maar even aan.
'Ja kom binnen' hield ze de deur voor me open.
'Sorry' bood ik haar bij voorbaat vast mijn excuus aan. Die zou ook wel denken, daar komt die vent weer met zijn ellende. Haar avond weer verpest.
'Hij zit binnen' hield ze de deur naar de woonkamer voor me open. 'Ik ging toch net even naar boven' wuifde ze het vervolgens weg.
'Bedankt' perste ik er een dankbare glimlach uit.
'Jeetje Wolfs wat heb jij nou weer' keek Barry verbaasd op.
'Ik heb er echt zo'n pleuris zooi van gemaakt' plofte ik op de bank neer.
'Biertje' hield hij zijn hand op waarna hij naar de keuken ging om twee flesjes te halen.
'Bedankt' nam ik het dankbaar aan.
'Nou wat is er' droeg hij me op om ter zake te komen. 'Want je ziet er niet uit man, heeft Nicole je het huis uit gepleurd' deed hij een gok.
'Nee Eva' schudde ik mijn hoofd. 'Ik ben echt zo'n klootzak' stak ik mijn hand in eigen boezem. Ik wist heus wel dat ik het zelf fout had gedaan.
'Eva' fronste hij zijn voorhoofd.
'Ik heb het echt zo erg verpest' kon ik niet anders dan dat blijven herhalen. 'Ik snap het ook wel, maar ik heb het echt nooit zo bedoeld' vond ik het echt heel erg.
'Nou kom er mee voor de dag' was Barry er helemaal klaar voor om aan te horen wat ik nu weer uitgespookt had. Hij kende me langer dan vandaag en wist ook wel dat het geen kleinigheidje was. Anders was ik niet naar hem toe gekomen.