Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 22

Vermoeid was ik huiswaarts gekeerd. Het liefst was ik nog wel even verder gegaan. Juist nu we die informatie van die getuige hadden. Het was in elk geval iets waar we mee verder konden. Maar we moesten naar huis. Maar niet voordat ik nog even bij Eva langs was geweest. Ik moest haar gewoon nog even zien. Misschien wilde ze wel alleen met mij praten.
'Goedemiddag meneer de rechercheur' werd ik op de afdeling al herkent.
'Goedemiddag. Hoe is het met mevrouw van Dongen' informeerde ik even naar haar status.
'Weinig verandering' was helaas het antwoord.
'En die scan van haar hoofd' herinnerde ik me de woorden van eerder vandaag.
'Die hebben we helaas nog niet kunnen maken. Drukte' verontschuldigde de verpleegkundige zich.
'Oké bedankt' knikte ik haar vriendelijke toe waarna ik mijn weg vervolgde.
Na een kort klopje opende ik langzaam de deur. Ik wilde niet zomaar binnen vallen als ze bezoek had.
'He' glimlachte ik opgelucht toen ze opkeek toen ik binnen stapte. Zuchtend draaide ze zich vervolgens van me af. Alsof ze niet op mijn bezoek zat te wachten. Het brak mijn hart, ik had toch niks verkeerds gedaan.
'He Eef. Hoe voel je je' ging ik desondanks toch naast haar bed zitten. Al negeerde ze mijn vraag.
'Wil je niet met me praten' besloot ik om het bed heen te lopen.
'Weg' schudde ze haar hoofd.
'Wil je dat ik wegga' keek ik haar fronsend aan.
Maar deze keer kreeg ik geen reactie.
'Ik ga niet weg Eef. Ik wil weten wie je dit aangedaan heeft. En waarom. Ik laat je niet in de steek. Ik zoek dit uit, tot de bodem' verzekerde ik haar ervan terwijl ik mijn hand naar haar reikte.
'Weg' herhaalde ze haar eerdere woord waarna ze zich op haar rug draaide en naar het plafond staarde.
'He meisje' deed het me pijn haar zo te zien. Zo kwetsbaar.
'Je weet wel wat er gebeurd is he' probeerde ik het via deze weg. Ik wist dat het riskant was, maar ik wilde haar zo graag helpen.
'Waar ben je bang voor. Of voor wie ben je bang' voegde ik eraan toe toen ze niet reageerde. 'Als je niks zegt, dan kan ik je ook niet helpen' hoopte ik dat het effect zou hebben.
'Je bent het allerliefste en het allermooiste meisje dat ik ken' verzekerde ik haar ervan. 'En ik wil niet dat iemand jou pijn doet. Want dat verdien je niet' speelde ik in op haar gevoel.
Langzaam schudde ze opnieuw haar hoofd terwijl ik de tranen in haar ogen zag staan.
'We beschermen je' verzekerde ik haar terwijl ik haar hand in de mijne vastpakte. 'Je moet me vertrouwen. Ik vertrouw jou ook' hoopte ik dat het zou werken.
Net toen ze haar mond opende kwam de verpleegster binnen. Natuurlijk, net nu ze bijna ging praten. Nu ik haar bijna zover had gekregen.
'Mevrouw van Dongen moet rusten. Sorry' verontschuldigde de verpleegster zich terwijl ze de lakens recht trok.
'Maar' probeerde ik er nog tegen in te gaan.
'Het is geen bezoekuur meneer, het spijt me' was ze onverbiddelijk. Waarom had ze me net dat dan wel door laten lopen, en moest ik nu ineens weg.
'Ik kom morgen terug. Ik beloof het je' verzekerde ik Eva ervan. Zoals ik haar eerder al gezegd had. Ik liet haar niet in de steek.