Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 24

Net zoals de vorige dag was ik wederom eerst langs het ziekenhuis gegaan voordat ik naar het bureau vertrok. Maar net als de vorige middag werd ik weggestuurd. Het was geen bezoekuur en dus mocht ik niet even bij Eva langs. Alleen als ik in functie was, samen met een collega. En anders moest ik maar tijdens het bezoekuur terug komen. Totale onzin. Waarom mocht het eerst wel en nu ineens niet meer. En vannacht had ik ook al niet erg veel slaap gehad dus ook dat werkte niet echt mee. Nicole bleef aan de gang, terwijl ik allang wilde slapen. Maar ik wilde haar ook niet teleurstellen, dan zou ze weer kwaad op me worden en daar had ik ook geen zin in. Ik had zoal genoeg aan mijn hoofd zonder dat zij ook nog eens moeilijk ging doen.
Vermoeid schoof ik dan ook achter mijn computer nadat ik een grote mok koffie had ingeschonken.
'Goedemorgen' kwam Barry mij veel te vrolijk binnen.
'Mogûh' mompelde ik afwezig terug.
'Met het verkeerde been uit bed gestapt. Of hebben jullie flink gefeest' grijnsde hij alweer.
'Volgens mij denk jij echt dat wij niks anders doen he' schudde ik afkeurend mijn hoofd ook al was het wel waar. Dat ging hem gewoon niks aan.
'Dus jij schept er alleen maar over op' had hij het ineens door.
'Tuurlijk' knikte ik maar om er vanaf te zijn. 'Oké wat hebben we' kwam ik vervolgens terzake.
'Ben je nog bij der langs geweest' polste Barry.
'Ik mocht ineens niet meer' schudde ik mijn hoofd. 'Ik had haar gister bijna aan het praten, komt ineens de verpleging dat ik weg moest, en daarnet mocht ik helemaal niet naar binnen' haalde ik onwetend mijn schouders op.
'Wat heb je geflikt dan' fronste hij zijn voorhoofd.
'Niks' haalde ik mijn schouders op. 'Ik mag alleen nog in functie naar binnen en anders tijdens de bezoekuren' vertelde ik hem wat de verpleegster mij gezegd had.
'Kan ze dat zelf gezegd hebben' opperde hij.
'Denk het niet. Ze heeft nog amper iets gezegd' schudde ik mijn hoofd. Ze zei dan wel dat ik weg moest, maar ik was ervan overtuigd dat, dat niet van haar zelf afkomstig was. Misschien wilde ze me beschermen, tegen iemand, tegen degene die haar dit had aangedaan. Dat dacht ik eerder. Het leek immers effect te hebben toen ik zei dat zij de mooiste en de liefste was. Ook al was dat wel de waarheid.
'Misschien toch haar man. We kunnen kijken in wat voor auto hij rijd en of die op die avond ergens daar in de buurt op video staat' opperde Barry nu.
'We kunnen het proberen' stemde ik ermee in. Want ook ik was er van overtuigd dat haar man er meer van af wist dan dat hij ons verteld had. En dat zouden we bewijzen ook.
'Dan gaan we haar straks nog wel even 'verhoren' beloofde hij me. Zo kon ik haar toch even bezoeken zonder het risico te lopen dat we ongewenst gestoord werden.
'Goed plan' knikte ik dan ook instemmend. Eindelijk zei hij eens iets nuttigs. Als we nu ook nog iets nuttigs zouden vinden dan kon het helemaal niet meer stuk.