Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 78

Mijn humeur was wel enigszins verbeterd. Ik was wat minder opgefokt dan vanmorgen. Dan had het gesprekje met Lisa toch nut gehad. Het luchtte op dat iemand naar me geluisterd had en me niet meteen veroordeeld had om mijn boosheid. Ze had geluisterd en me wijze raad gegeven. Soms was het toch ook wel fijn dat er vrouwen waren. Niks tegen Barry, maar met vrouwen kon je beter zo'n gesprek voeren.
Met minder veel tegenzin keerde ik dan ook terug naar huis aan het eind van de middag. Ik had nu vooral de drang om het goed te maken met Nicole. Dat we er samen om konden treuren en dan samen weer verder konden gaan. Het was immers het verdriet van ons allebei. Niet alleen van haar, niet alleen van mij, maar van ons. Het was ons verdriet.
'He lief' bleef ik in de deuropening van de woonkamer staan om haar humeur te pijlen.
'Flo' kwam ze overeind van de bank waarna ze zich meteen in mijn armen stortte.
'Oh liefje' sloeg ik mijn armen om haar heen terwijl ze in snikken was uit gebarst.
'Het spijt me zo' hikte ze door haar tranen heen.
'Het spijt mij ook' dacht ik dat het, het beste was om daar maar mee te beginnen in plaats van gelijk verwijten op haar af te vuren. Dan kwamen we geen steek verder. Hooguit hadden we dan gelijk een nieuwe ruzie te pakken en daar had ik ook niet echt veel zin in. 'Kom even' nam ik haar mee terug naar de bank zodat we daar rustig met elkaar konden praten.
'Sorry dat ik niet op jou had gewacht. Ik was er echt zo zeker dat ik gewoon niet kon wachten om te zien dat het waar was. Ik snap wel dat je daar boos over was maar ik was zo verdrietig dat ik dat niet wilde zien' bood ze haar excuses aan.
'Het is al goed' wilde ik haar niet zo verdrietig zien. Ik hield van haar, en wilde dat ze gelukkig was. Niet dat ze verdrietig of ongelukkig was.
'En sorry van mij dat ik er niet voor je was. Ik was boos omdat ik me buitengesloten voelde en ik dacht dat jij van mening was dat jij de enige met verdriet was. Terwijl ik het net zo kut vind' deed ook ik mijn zegje.
'Is het nu dan weer goed' keek ze me met betraande ogen aan.
'Neem je het mij kwalijk' wilde ik eerst nog van haar weten.
'Nee natuurlijk niet' schudde ze resoluut haar hoofd.
'Want die indruk kreeg ik wel. Misschien bedoelde je het niet zo, maar het kwam wel zo over' moest ik toch nog even kwijt.
'Dat was echt niet mijn bedoeling' schudde ze wederom haar hoofd.
'Dan is het weer goed' verzekerde ik haar ervan. We hadden nu alles uitgepraat, en stond er niks meer tussen ons in.
'Gelukkig maar' kroop ze nog even dicht tegen me aan. 'Ik hou van jou Flootje' drukte ze haar lippen op de mijne.
'Ik hou toch ook van jou' verzekerde ik haar ervan waarna ik haar ook kuste. Nu was het echt helemaal weer goed.