Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 119

Voor het leed dat: vrijdag zonder Flikken heet.
Al weet ik niet of dit het leed enigszins zal verzachten 🙈
Met bonzend hart opende ik langzaam de deur. Ze stond me in elk geval niet in de gang op te wachten, dat was al een positief punt op zich.
'Nic' opende ik toen voorzichtig de deur naar de woonkamer. Daar zat ze op de bank, onder een dekentje weggekropen met de televisie aan, en verder in het donker. Dat zei al genoeg, ze was in elk geval niet in een vrolijke stemming. Ze keek dan ook maar heel even op zij toen ik binnen kwam waarna ze zich weer op de televisie richtte. Ze was boos op mij.
'Waar was je' wendde ze haar blik niet van het scherm af toen ze me deze vraag stelde.
'Bij Barry, dat weet je toch' beantwoordde ik haar vraag.
'Oh oké' leek ze er genoegen mee te nemen. Alsof ze even wilde checken of het echt waar was.
'Waarom moest ik nou zo dringend komen' was ik er eigenlijk nog steeds wel geïrriteerd over.
'Waarom kwam je niet' stelde ze op haar beurt een weder vraag.
'Omdat ik aan het werk was en jij geen duidelijke reden gaf om wel te komen' haalde ik mijn schouders op.
'En daarna ging je liever met je collega mee dan alsnog naar huis te komen. Je geeft geen ene moer om mij' keek ze me nu voor het eerst weer aan.
'Dat is niet waar liefje' brak het toch mijn hart dat ze dat dacht. Ik heb haar nooit dat gevoel willen geven.
'Voor hetzelfde geld lag ik hier dood te gaan, je negeerde mijn telefoontjes gewoon' zat het haar heel erg hoog.
'Ik was boos oké dat je niet gewoon duidelijk was en jij was degene die de hoorn erop gegooid heeft, niet ik' maakte ik haar duidelijk.
'Ja oké' moest ze dat wel bekennen. 'Maar ik wilde gewoon graag dat je naar huis zou komen zonder dat ik het al aan de telefoon moest vertellen' ging ze verder met haar verhaal. 'Daarom bleef ik je ook bellen in de hoop dat je dan door zou hebben dat het dringend was' voegde ze er uiteindelijk ook nog aan toe. Ze wist het ook altijd weer recht te praten.
'Sorry' voelde ik me er echt wel schuldig over dat ik haar telefoontjes had genegeerd. 'Maar is er nou iets ergs' wilde ik nu dan ook wel weten wat er zo belangrijk was.
'Nee' schudde ze nu haar hoofd.
'Maar wat' ging ik er meteen al fel tegen in voordat ze verder had kunnen gaan.
'Laat me even uitpraten' stak ze haar hand op om mij het zwijgen op te leggen.
'Die dokter uit het ziekenhuis belde me vanmiddag' ging ze verder aan wat ze me wilde vertellen.
'Hebben ze de uitslag al' begon mijn hart wederom als een gek te bonzen.
'Nee niet die uitslag' schudde ze haar hoofd. 'Maar ze hebben wel iets anders ontdekt waardoor die uitslag eigenlijk niet meer nodig is' bleef ze er een beetje vaag over.
'Oh wat dan' begreep ik er nu echt helemaal niks meer van.
'Ik ben zwanger' had ze een enorme lach op haar gezicht. 'Ik zei het je toch dat ik het zeker wist. Het is gewoon waar, wij krijgen een kindje eindelijk' was ze opgesprongen van de bank waarna ze me innig omhelsde. Maar ik wist niet zo goed of ik hier nu nog wel zo blij mee was. Was dit het nieuws wat ik wilde horen?