Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 39

Toch zat het me niet lekker dat ze er uit zichzelf helemaal niks over gezegd had.
'Is Stella ook geslagen' moest ik het weten. Dan zou de aanklacht namelijk dubbel zo zwaar worden als er een kind bij betrokken was.
'Ze hebben haar nooit met geen vinger aangeraakt' schudde ze resoluut haar hoofd. Zo snel had ze nog geen enkele keer geantwoord.
'Waarom heb je niks gezegd Eef' begreep ik het gewoon niet. 'Als ze niet was gekomen of dat meisje dat aan het werk was had niks gezegd dan was ze alleen achter gebleven' praatte ik in op haar schuldgevoel.
'Jullie hebben haar nu toch' haalde ze haar schouders op.
'He wat is er' voelde ik gewoon dat het niet klopte. Ze deed er zo laconiek over, alsof het haar helemaal niet interesseerde.
'Niks. Ga nou maar gewoon' wende ze haar blik weer van me af. Het was duidelijk dat ze er niet met me over wilde praten.
'Je kunt alles zeggen dat weet je toch' probeerde ik het desondanks toch nog. Ik had haar immers eerder ook aan het praten gekregen.
'Wil je dat ze op bezoek komen' gooide ik het dan maar over een andere boeg.
'Ik wil niet dat Stella me zo ziet' schudde ze zacht haar hoofd.
'Ze mist je. Ze vroeg me of mama er ook was toen ze mee reed naar het bureau' praatte ik in op haar gevoel. 'Of mis je haar niet' deed ik er nog een schepje bovenop.
'Je hebt geen idee Floris' snikte ze terwijl ze me een dodelijke blik zond.
'Zeg dan iets' haalde ik mijn schouders op.
Het ene moment was ze zo gesloten, en het volgende moment was het ineens weer mijn schuld. Terwijl ik totaal geen idee had wat er allemaal door haar hoofd ging.
'Bel m'n moeder nou maar' bleef ze erbij dat ze me niks meer ging vertellen.
'Oké' gaf ik de moed op. Ik had er voor de rest ook niks mee te maken. Maar ik wilde haar gewoon nog steeds helpen. Maar blijkbaar wilde ze me hier buiten houden. Prima.
'Ik zal ze hier wel langs sturen' hield ik nog even halt voordat ik de kamer uitliep. Voor het geval ze zich alsnog zou bedenken. Maar dat deed ze niet. Ze wilde het er verder dus echt niet over hebben. Met een ontevreden gevoel verliet ik de ziekenhuiskamer.
'Heeft het verhoor al plaats gevonden' zat Jack nog steeds op dezelfde plek.
'Dat gaan we zo doen. Ik moest eerst even wat weten' schudde ik mijn hoofd. 'Zodra er nieuws is dan hoor je het' beloofde ik hem op de hoogte te houden. Hij zat hier immers de wacht te houden ook al zou hij straks afgelost worden. Het was logisch dat hij ook wilde weten hoe de zaak ervoor stond.
'Bedankt Wolfs' stak hij zijn duim op waarna ik mijn weg terug naar het bureau vervolgde.
Ik had daar immers nog een hoop te doen. De opvang van Stella moest geregeld worden, en we moesten de verdachte gaan verhoren. Genoeg werk dus nog.