Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 142

Met twee tassen in mijn hand was ik er klaar voor. Beneden nog even wat laatste dingen erbij stoppen en ik was klaar om weg te gaan.
'Ga je echt weg' zat Nicole zoals ik wel verwacht had op de bank. Zielig te zijn in de hoop dat ik medelijden met haar zou krijgen en dan toch zou blijven. Uiteindelijk zou ik daar alleen mezelf mee hebben. Want het zal nooit veranderen. Nicole zal nooit veranderen.
'Het is beter als we even geen contact hebben' knikte ik bevestigend op haar vraag. Ik had nu vooral rust nodig aan mijn hoofd. Rust om na te kunnen denken, rust om alles even op een rijtje te zetten.
'Het is beter zo' was het laatste wat ik erover kwijt wilde.
'Als je gaat, kom je er ook nooit meer in' sprong Nicole overeind. Waarschijnlijk was het haar wanhopige poging om me hier te houden.
'Ik wil hier ook niet meer zijn. Ik ben niet meer gelukkig, en ik heb te lang gedaan alsof er niks aan de hand was. Te lang gehoopt dat alles weer goed zou komen. Maar ik ben en ik word hier niet meer gelukkig' deelde ik haar mee dat het echt over was.
'Als je nu gaat, krijg je de kleine nooit te zien' ging ze nu zelfs dreigen.
'Dag Nicole' raapte ik mijn tassen op waarna ik zonder nog een woord te zeggen de deur uitliep en het huis achter me liet. Het waren maar woorden. Wanhopige woorden. Ik wist dat ze die toch niet waar zou maken. Het waren altijd alleen maar woorden.

Ook al was het enorme opluchting, eindelijk had ik de stap gezet, had ik voor mezelf gekozen, toch voelde het ook vreemd. Zat ik hier in mijn auto met niks anders dan twee tassen met kleding en wat andere spullen. Alles had ik achter gelaten. Zonder enige gedachte was ik rechtstreeks naar het huis van Eva gereden. Waarom weet ik niet precies. Maar ik voelde een drang om er heen te gaan. Om haar te vertellen dat ik weg was bij Nicole. Niet dat ik verwachtte dat ze me nu huilen in de armen zou vallen. Maar toch, ik vond dat ze het moest weten. Of ze nou blij en opgelucht ermee zou zijn of niet.

'Floris' leek ze te schrikken toen ze de deur voor me opende.
'Sorry' bracht ik stamelend uit. Het laatste wat ik wilde was haar laten schrikken.
'Wat kom je hier doen' leek ze verward te zijn door mijn komst.
'Ik weet het niet precies' haalde ik mijn schouders op.
'Ben je dronken of zo' keek ze argwanend naar me op.
'Nee nee' schudde ik gauw mijn hoofd. 'Ik ehm' wist ik eigenlijk nog steeds niet goed wat ik tegen haar wilde zeggen.
'Het is beter dat je hier niet zomaar komt. Ga naar huis' schudde Eva haar hoofd waarna ze aanstalten maakte om de deur weer dicht te doen.
'Eef wacht heel even' raasde alle mogelijke scenario's door mijn hoofd heen.
'Ik heb de relatie met Nicole verbroken' vertelde ik haar. 'Ik vond dat je dat moest weten. Fijne avond nog' knikte ik haar toe. Wat had ik nou eigenlijk verwacht toen ze stil bleef? Ik ben echt een sukkel.
'Oh wacht Floris wacht even' hield ze me tegen voordat ik rechtsomkeert had gemaakt.
'Laat maar. Ik heb er zelf een puinhoop van gemaakt' schudde ik mijn hoofd dat het goed was zo. Wie zich brandde moest ook op de blaren zitten. En in dit geval was ik dat.