Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 23

Teleurgesteld was ik alsnog huiswaarts gekeerd.
'Wat ben je laat' was Nicole duidelijk ongeduldig.
'Sorry ik moest nog even wat afmaken' wuifde ik het weg.
'Dan sta ik me voor je uit te sloven in de keuken en dan kan je nog niet eens een berichtje sturen' was ze gepikeerd.
'Ik zeg toch sorry' snapte ik niet dat ze er zo'n groot probleem van maakte. Dat deed ze anders ook niet.
'Dan kan ik dat mooie setje zeker ook maar beter gewoon weer in de kast flikkeren' beende ze de kamer uit.
'Hier geniet ervan' smeet ze een bord op de tafel.
'He doe eens rustig' pakte ik haar bij haar arm beet voordat ze weg kon lopen. Dit was zo niks voor haar.
'Je had het beloofd' keek ze me vernietigend aan.
'Ik heb toch ook niks gezegd' wist ik gelijk al waar ze op doelde. 'Ik ben wat later, maar dat betekent toch niks' stelde ik haar gerust. Oké, eigenlijk had ik ook niet zo'n zin, maar als ik daar nu mee aan kwam, dan was het sowieso oorlog.
'Je had toch een berichtje kunnen sturen zoals je anders ook doet. Nu is alles verpest' haalde ze haar schouders op.
'Ik heb er niet aan gedacht sorry liefje' wist ik precies hoe ik het aanpakken moest.
'Als jij nou even het bad vol laat lopen. Dan warm ik dit even op' roerde ik door het bord heen. Ze had het immers koud op tafel gesmeten. 'En dan kom ik daarna ook naar boven. Dan trek jij dit vast even uit' doelde ik op haar boven kleding.
'Het is toch niet te eten' was ze totaal teleurgesteld.
'Dat zal wel mee vallen he keukenprinsesje' trok ik haar even dicht tegen me aan. Misschien dat het me zou helpen, dat ik er meer zin in kreeg als ze zo dicht tegen me aan stond.
'Ik kan het ook vast hier uit doen' begon ze zich al uit te kleden terwijl ik mijn bord in de magnetron zette. Helaas, nog even geen momentje voor mezelf.
'Laat nou het bad vol lopen' hield ik haar voor.
'Neehee' schudde ze haar hoofd terwijl ze heupwiegend naar me toe gelopen kwam.
'Ik heb je vandaag al lang genoeg moeten missen' was haar excuus terwijl ze de knoopjes van mijn overhemd los begon te knopen.
'Mag ik nog wel eerst even eten' probeerde ik haar nog even van me af te houden.
'Als je op schiet' liet ze haar handen over mijn schouders heen glijden terwijl ze achter me was gaan staan nadat ik aan tafel was geschoven.
'Met een volle maag presteer ik beter he' hield ik haar voor.
'De hele nacht lang' drukte ze haar lippen in mijn nek terwijl ik mijn avond eten probeerde op te eten. Ze was echt niet meer te houden. En voorheen had ik hier ook nooit geen problemen mee. Maar dat was voordat ik Eva zo aangetroffen had. Ook al hadden we beide ons eigen leven, ze bleef me bezig houden, of ik nou wilde of niet.
'Hup naar boven jij' gaf ik haar een tik tegen haar billen waarna ik haar maar volgde. Ik had er alles behalve zin in, maar als ik het nu deed, was ik er tenminste vanaf en was ze ook weer tevreden. Ik moest me er maar heel even overheen zetten. En misschien viel het allemaal ook wel mee.