Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 135

Fanatiek ging ze verder met het eten waarmee ze bezig was.
'Ik vind het ook niet leuk. Het is nu net alsof ik tussen jou en Stella moet kiezen. Maar als ik er nu tegenin ga maak ik het waarschijnlijk alleen maar erger. En als ze ziet dat ik me eraan houd dan draait ze misschien wel bij' sloeg ik mijn armen vanachter om haar heen. Ze vond het niet leuk, dat merkte ik meteen. 'Sorry liefje, ik heb het echt geprobeerd' drukte ik mijn lippen in haar hals.
'Zal ik anders eens met haar praten. Van vrouw tot vrouw' stelde ze plots voor.
'Dat lijkt me niet zo'n goed idee' schudde ik meteen mijn hoofd. Dan liep het sowieso verkeerd af, dat wist ik op voorhand al.
'We willen allemaal toch alleen maar het beste voor Stella' zag zij het probleem niet.
'Laat het nu maar gewoon even. Ik ken Eva en als je haar teveel pusht dan gaat ze zich alleen nog maar meer verzetten' legde ik haar uit dat het gewoon geen goed idee was. 'En daarbij, ik wil Stella niet kwijt' benadrukte ik haar.
'Jij hebt haar geholpen he met die gestoorde vader en die man. En is dit dan je dank' was ze het er totaal niet mee eens.
'Dat zijn twee verschillende dingen. Dat was werk, dit is privé' schudde ik mijn hoofd ook al vond ik wel dat ze gelijk had.
'Je moet haar gewoon duidelijk maken dat jullie Stella kunnen delen en dat wij haar helemaal niet voor ons zelf willen hebben. Wij krijgen tenslotte al een eigen kindje' legde ze mijn hand op haar buik.
'Stella is ook mijn eigen kind' vond ik dat een rot opmerking. Alsof ons kind belangrijker voor me zou zijn dan Stella.
'Die haar eigen broertje of zusje straks niet eens mag zien. Ze is gewoon jaloers' brieste ze het uit.
Ja Eva was jaloers, en dat was mijn schuld.
'Misschien denkt ze er dan wel anders over' nam ik het opnieuw voor Eva op.
'Ze kan het gewoon niet hebben dat wij een gezin zijn en zij niks heeft. Daarom wilt ze Stella niet met mij delen, ze is bang dat Stella het hier leuker heeft dan thuis' deed ze er nog een schepje bovenop.
'Wat een onzin. Zo is Eva niet' vond ik echt dat ze nu te ver ging. 'Het is voor Eva ook allemaal niet makkelijk. Ze staat er ineens alleen voor, dan ben ik ook ineens weer in haar leven, en in dat van Stella die van mijn bestaan niet afwist. We moeten haar gewoon even wat tijd geven' bleef ik het voor Eva opnemen. Het was niet eerlijk dat ze mij zo voor het blok had gezet, maar ik vond ook dat Nicole nu echt heel onredelijk was. Ze mocht niet zo negatief over Eva praten, dat verdiende ze nou ook weer niet.
'Misschien moet je dan lekker daar gaan wonen' was Nicole nog niet uitgeraasd.
'Misschien had ik toch nog even moeten gaan rijden' draaide ik me om, om zonder nog een woord te zeggen de keuken uit te lopen. Ze had ook een beetje begrip kunnen tonen en kunnen vragen of ik verder nog wel een leuke middag had gehad. Maar daar in tegen moest alleen Eva het maar ontgelden die zich niet verweren kon. Al was dat misschien maar beter ook.