Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 169

Toch had ik die nacht slecht geslapen, het beeld dat zich in mijn hoofd had gevormd bleef ik steeds maar voor me zien. Onze laatste ruzie, hoe mijn Amsterdamse collega's haar aangetroffen moeten hebben, haar afscheidsbrief. Ik kon er niks aan doen, maar het bleef maar door mijn hoofd spoken waardoor ik geen oog dicht had gedaan. Op het werk had ik me dan ook ziek gemeld op aandringen van Eva. Ik zou me toch niet kunnen concentreren en ik had eigenlijk ook helemaal geen behoefte om mijn collega's te zien die vast allemaal wisten wat er gebeurt was. Ik had wel nog geprobeerd dat Eva ook thuis zou blijven, maar dat zat er helaas niet in. Zij ging naar het bureau, en zo had ik alle ruimte voor mezelf. Maar eerlijk gezegd kon ik niet wachten tot ze weer thuis zou zijn. Ik miste haar meer dan ooit te voren. Ik was gewoon ineens heel erg bang om haar ook kwijt te raken. Dat ze zich bedacht had en dat het wel ineens allemaal mijn schuld was, dat ze mij wel een slechte vader vond. Echt van alles haalde ik me maar in mijn hoofd. Ik was echt zo geraakt, zo in de war van de dood van Nicole. Ik kon niet meer normaal nadenken, ik was het spoor gewoon echt bijster.
'He lief' was ik dan ook maar wat blij toen ze in haar pauze de keuken binnen stapte.
'He liefje, hoe is het' kroop ze meteen bij me op de bank waar ik maar wat voor me uit zat te staren.
'Hm' haalde ik mijn schouders maar op. Ik zou kunnen zeggen dat het gewoon goed ging, maar het ging helemaal niet goed, ik voelde me in elk geval helemaal niet goed juist.
'Waarom ga je niet even rijden, je hoofd leeg maken, even nergens aan denken' stelde ze voor.
'Ik kan me niet concentreren' schudde ik mijn hoofd. Straks zou ik nog een ongeluk veroorzaken, had ik nog een dode op mijn geweten.
'Ik zou kunnen zeggen ga hardlopen, maar dat is hem ook niet he' grapte ze het zelf al.
'Nee geen goed idee' schudde ik dan ook mijn hoofd. Hardlopen was haar ding, en absoluut niet het mijne.
'Ik kijk wel' haalde ik wederom mijn schouders op.
'Wil je ook iets eten' ging ze vervolgens gauw haar lunch klaar maken.
'Nee' had ik ook daar geen behoefte aan. Wat had het leven nog voor zin als ik haar straks ook kwijt zou zijn?
'Je moet wel iets eten he, ik heb je liever zonder sixpack' verzekerde ze me ervan.
'Ik neem zo wel iets' antwoordde ik om haar tevreden te houden.
'Hier' kwam ze al met een broodje mijn kant op. 'Ik heb er heel erg veel liefde ingestoken dus opeten' droeg ze me op.
'Dank je' glimlachte ik flauwtjes om haar flauwe grap. Ze had gewoon wat sla in een broodje gepropt en daar een plak ham opgelegd. Haar manier van culinair zijn.
'Kom je wat eerder naar huis' probeerde ik het toen ze de deur alweer uit moest.
'Ik zal het proberen' beloofde ze me. 'Bel je me als er iets is' drukte ze me wederom op het hart zoals ze vanmorgen ook al had gedaan.
'Doe ik' knikte ik dan ook wederom bevestigend.
'Hou van jou' drukte ze nog even haar lippen op de mijne voordat ze echt vertrok.
'Hou ook van jou' klonk er zacht achteraan uit mijn mond vandaan terwijl ze de deur boven al achter zich dichttrok.

Weten jullie nog wat ik had gezegd over de lengte van dit verhaal 😅 het is bijna zover .....