Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 88

Helaas ging de tijd wederom zo snel voorbij. Het was al niet veel tijd die we hadden, maar dan ging die ook nog eens zo snel voorbij. Voordat ik wist was het alweer tijd om afscheid te nemen. En dat vond ik de vorige keer al zwaar, maar het viel me nu juist nog zwaarder. Zou het elke keer erger worden? Daar wilde ik echt niet aan denken, ik vond het nu al vreselijk genoeg.
'Papa gaat naar huis liefje' kondigde ik aan terwijl ik het koosnaampje van Nicole gebruikte.
'Waarom' keek ze me teleurgesteld aan dat mijn hart er bijna van brak.
'Jij gaat lekker eten met mama' hoopte ik dat, dat genoeg afleiding was.
'Maar jij moet ook hier eten' trapte ze daar alleen niet in. 'Dat mag wel van mama' knikte ze overtuigend.
'Dat weet ik lieverd, maar papa moet ook naar huis' hield ik tot haar teleurstelling vol dat het er niet in zat.
'Nou zeg' sloeg ze haar armen over elkaar terwijl ze een boos gezicht op zette.
'Niet zo doen he' waarschuwde Eva haar. 'Het was toch leuk in de speeltuin' herinnerde ze haar eraan.
'Nou en' hield Stella daarin tegen stug vol.
'Denk je dat papa nog eens met je komt spelen als jij zo onaardig doet' attendeerde Eva haar erop.
'Nou en' herhaalde ze alsof het haar niks kon schelen. 'Als is leuk gaat papa toch weer weg' werd al gauw duidelijk waarom ze zo deed.
'Maar meisje' brak het mijn hart.
'Nee' liep ze van ons weg. 'Al mij papa gaat weg' hoorde ik haar snikken.
'Maar ik kom toch weer terug. Ik moet alleen nu naar huis' wilde ik dat ze het begreep, dat ik haar niet voor altijd in de steek liet.
'Maar ik wil dat je bij mij blijft' stond ze aan de andere kant van de keuken, er helemaal verloren bij.
'Je mag me altijd bellen als je dat wilt. En ik probeer zo vaak bij je langs te komen' wilde ik niet dat ze zich in de steek gelaten voelde. Ze moest weten dat ik er altijd voor haar zou zijn.
'Maar je moet ook hier eten' was ze er nog niet tevreden over.
'De volgende keer zal ik het proberen of het kan. Maar nu kan het echt niet' moest ik haar voor nu toch teleurstellen, en ik wilde haar ook niks beloven waarvan ik niet wist of ik het waar kon maken. Het was zo'n tweestrijd waarin ik me bevond. Ik wilde bij mijn dochter zijn, maar ik wilde ook thuis zijn, daar waar Nicole was, de vrouw waar ik zoveel van hield.
'Papa komt echt vast snel weer' viel Eva me gelukkig bij.
'Dan gaan we weer iets leuks doen' beloofde ik haar. Ik wilde juist zoveel mogelijk leuks met haar doen, zoveel mogelijk tijd met haar doorbrengen.
'Zwemmen' keek ze me vragend aan. Alsof dat het enige was wat ze wilde doen.
'Dat ga ik regelen, goed' beloofde ik het haar. 'Misschien niet de volgende keer, maar we gaan echt een keer zwemmen' verzekerde ik haar ervan dat het goed zou komen. 'Ga je nu dan lekker eten met mama' vroeg ik haar waarna ze zachtjes knikte.
'Goed zo lieverd' spreidde ik mijn armen om haar te knuffelen.
'Ik wil niet dat je weggaat' klampte ze zich aan me vast. 'Ik vind je lief' begroef ze haar hoofd in mijn nek.
'Ik kom snel weer prinses' knuffelde ik haar flink. 'Beloofd' drukte ik een kus op haar hoofd waarna ik haar terug op de grond zette. Ik moest nu doorzetten, hoe moeilijk het afscheid ook was. Ik moest echt gaan.