Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 57

Ze was er zichtbaar door van slag. Zie je dat ik haar al onvervalste hoop had gegeven. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik me zo had laten gaan. Me zo had laten mee slepen door emoties. Hoe kon ik dit ooit nog goed maken.
'Het spijt me echt heel erg Eef. Het is nooit mijn bedoeling geweest om jou op wat voor manier ook te kwetsen. Het waren denk ik de emoties. Niet dat, dat een geldige reden is. Maar ik was in de war en ik hoop dat je dat begrijpt. Ik had net te horen gekregen dat ik een dochter heb terwijl ik er geen idee van had' stak ik een heel pleidooi af. Alles in de hoop het leed een beetje te verzachten.
'En nu' keek ze met een betraand gezicht op terwijl het mij nog steeds de nodige moeite koste om haar aan te kijken. Ze was zo breekbaar, en ik was zo in staat om me eigen weer te laten gaan. Ik wilde niet dat zij zich zo rot zou voelen, en al helemaal niet door mij.
'Ik denk dat het beter is als we elkaar even niet zien' haalde ik diep adem voordat ik het uitsprak. 'Maak je geen zorgen, ik ga op vakantie' voegde ik er aan toe voordat ze zich van alles in haar hoofd zou halen.
'Dus je laat me wel gewoon aan me lot over. Alles vertrouwde ik je toe, want je zou me helpen' kwam het hard bij haar aan.
'Ik laat je niet aan je lot over. We zijn bezig met de verhoren, mijn partner kan dat ook. Hij gaat ervoor zorgen dat je man en je vader gestraft worden. Dat beloof ik je' probeerde ik haar te kalmeren.
'Ik heb alleen even wat tijd voor mezelf nodig. Ik geef het niet graag toe, maar er is zoveel op me afgekomen de laatste dagen. Ik kan dit niet' liet ik mijn hoofd hangen. Ik schaamde me ervoor dat ik niet sterk genoeg was om werk en privé gescheiden te houden. Dat ik niet sterk genoeg was om hier mee om te gaan.
'Weet je hoe graag Nicole en ik een kindje willen. En nu heb ik ineens een kindje, een kindje dat ik niet ken, waar ik niet eens het bestaan van wist. Had je het me ooit verteld als dit niet gebeurd was' vertelde ik haar wat dit met mij deed. Mijn emoties laten zien was niks voor mij, maar ik was hier zo door geraakt. Dit deed echt iets met me en dat moest ze weten. Dit ging niet om haar of om mij, dit ging om Stella, mijn dochter.
'Ik wist toch niet waar je woonde' haalde ze haar schouders op. 'En ik kon helemaal niks' was haar weerwoord.
'Had je het Stella ooit verteld' nam ik er geen genoegen mee.
'Dat weet ik toch niet' was haar antwoord. 'Frank zou dat nooit goed gevonden hebben' schudde ze vervolgens haar hoofd.
'Ik had er recht op' voelde ik ineens heel sterk dat ik het haar kwalijk nam dat ze me niks gezegd had.
'Ik heb daar toch al sorry voor gezegd' begon ze te huilen. 'Ik kan het toch ook niet terug draaien Floris' snikte ze vervolgens.
'Ja oké rustig maar' had ik meteen weer met haar te doen. Ik snapte ook niet waarom ik ineens zo tegen haar uitviel. Het was me gewoon allemaal te veel.
'Sorry oké. Ik weet gewoon even niet meer wat ik er allemaal mee aan moet' probeerde ik het haar uit te leggen. 'Daarom ga ik even een paar dagen weg. Even nadenken, even tot rust komen' liet ik haar weten dat mijn besluit vast stond.
'Oké' haalde ze alleen maar haar schouders op alsof het haar niet interesseerde.
'Barry doet zijn werk goed. Geloof me maar' stelde ik haar gerust dat het goed zou komen, ook als ik er niet was.
'Nou fijne vakantie' antwoordde ze cynisch, of ik nu maar op wilde rotten dan.
'Niet zo doen Eva' legde ik de nadruk op haar naam. 'Jij had ook tijd nodig voordat je, je verhaal deed, nu heb ik tijd nodig' liet ik haar inzien.
'Sterk aan in de dagen dat ik er niet ben, en het komt goed' drukte ik een kus op haar mond. Weer had ik me niet in kunnen houden. Ik dacht aan haar wang, maar ik keek naar haar lippen waar mijn mond uiteindelijk ook beland was. Het was goed dat we even afstand van elkaar namen.