Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 95

Ze lachte het weg, maar ik voelde me er echt schuldig over.
'Dat hoeft echt niet. Ik kan best mijn eigen boodschappen betalen' bleef ze erbij.
'Ik doe het toch' haalde ik mijn schouders op.
'He draakie' kietelde ik Stella nogmaals.
'Nee papa niet doen' spartelde ze meteen weer.
'Geef papa maar een kus, dan gaan we naar huis' droeg Eva haar op.
'Doei liefje. Papa vond het fijn om jou even te zien' knuffelde ik mijn dochter.
'Je weet dat je altijd kunt komen he. Ook als er iets is' keek Eva me doordringend aan. Ze wist dondersgoed dat er wel iets aan de hand was. Ze kende me schijnbaar na al die jaren nog steeds veel te goed.
'Er is niks' bleef ik ontkennen. 'Maar ik kom van de week nog wel even langs' knikte ik instemmend.
'Wel even laten weten dan he' attendeerde ze me erop.
'Doe ik' knikte ik dat ik het begrepen had.
'Geen gekke dingen doen he' wreef ze even bemoedigend met haar hand over mijn arm alsof ze me ergens voor wilde behoedde.
'Nee tuurlijk niet' verzekerde ik haar ervan dat, dat absoluut niet aan de orde was. Ik liep helemaal niet rond met zulke gedachtes. Zo erg was het nou ook weer niet met me, gelukkig maar trouwens. 'Ik ben moe, niet labiel' voegde ik er dan ook nog even toe. Nicole was labiel, en daarom was ik moe, en daarom was ik nu hier. Maar Eva had al genoeg zorgen aan haar hoofd.
'Gelukkig maar' glimlachte ze kleintjes.
'Geen paniek' glimlachte ik terug. Nu ze weer zo dichtbij me stond, haar stralende ogen die me aankeken. Ik voelde dat ik mezelf weer aan het verliezen was. Die rustige en lieve blik in haar ogen zorgde ervoor dat ik als een dunne tak afbrak. In een reflex kuste ik haar dan ook. En het boeide me voor dit moment weinig dat het midden op straat was. Daar waar iedereen ons kon zien. Het kon me gewoon niks schelen, als ik haar maar kussen kon.
'Je bent lief' fluisterde ik tegen haar lippen terwijl mijn voorhoofd die van haar raakte. Ik meende het in elk geval wel, ze was zo zorgzaam voor me, zo lief. En dat liet mijn hart smelten. Het smelten voor haar. Die lieve Eva waar ik al die jaren zoveel van was blijven houden.
'Flo' schudde ze zacht haar hoofd waardoor onze voorhoofden langs elkaar schuurde.
'Sst' kuste ik haar opnieuw om haar de mond te snoeren.
'Nee' probeerde ze er opnieuw tussen te komen.
'Niet praten' gaf ik haar wederom geen kans en was haar weer te snel af door mijn lippen op die van haar te drukken.
'Gaan we nou mama' was Stella uiteindelijk degene die er tussen kwam. Ze trok hard aan Eva haar jas om aandacht te krijgen.
'Ja liefje we gaan' stapte Eva direct  een grote stap naar achteren zodat ik niet eens meer de kans zou krijgen om haar nog te kunnen kussen.
'Doei liefje' gaf ik Stella toen maar een aai over haar bol.
'Niet brood vergeten he' droeg ze me uiterst serieus op.
'Beloofd' knikte ik naar haar.
'Stella' greep Eva haar hand vast alsof ze dat niet mocht zeggen.
'Tot morgen' negeerde ik Eva terwijl ik naar ze zwaaide.
'Tot morgen' huppelde Stella weg waarna Eva de achtervolging in zette.
'Doei' riep ze nog achterom waarna ik weer alleen achter bleef. Met een diepe zucht. Waarom was ze nou zo leuk?