Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 29

Zacht schudde ze haar hoofd. Ze had dus in elk geval geluisterd naar wat ik haar gezegd had.
'Ik kan niet met je praten' klonk haar stem gebroken.
'We kunnen je helpen' pakte ik haar hand beet. Ze moest weten dat wij achter haar stonden.
'Nee dat kan niet' bleef ze erbij.
'Waar ben je bang voor' wist ik wel dat, dat het was. Ze was bang om te praten, waarschijnlijk bang om weer klappen te krijgen.
'Als we je helpen, kunnen we je ook beschermen' verzekerde ik haar. 'Je hoeft nergens bang voor te zijn, maar dan moet je wel met me praten' bleef ik op haar in praten.
Ik zag de worsteling in haar ogen. Ze wilde wel degelijk geholpen worden, maar ze moet zo vreselijk bang zijn.
'Je man heeft hulp nodig' probeerde ik het via deze weg.
'Frank kan er niks aandoen' schudde ze haar hoofd.
'Je hoeft hem niet te beschermen. Hij moet jou beschermen. Ik weet echt wel wat er gebeurd is hoor' wilde ik dat ze op hield om hem het hand boven het hoofd te houden.
'Hij heeft je in elk geslagen Eef. Dat is niet normaal' gooide ik het roer maar helemaal om. Ik zou haar gewoon confronteren met de feiten zoals ze waren en ik zou wel zien hoe ze hierop reageerde.
'Het was Frank niet' bleef ze vol houden.
'Maar hij was er wel bij' was ik zeker van. Kleintjes knikte ze uiteindelijk.
'Hij moest wel. Anders zou hij hem ook pakken' vertrouwde ze me toe.
'Wie Eef' wilde ik het uit haar mond horen. Maar ze weigerde. En ze bleef weigeren.
'Ik regel bescherming voor je. Niemand komt hier dan nog binnen. Maar dan moet je wel praten' probeerde ik het nog eenmaal.
'Ook voor m'n moeder' keek ze me verwachtingsvol aan.
'Ga je het dan vertellen' knikte ik goedkeurend.
'Ja' knikte ze kleintjes. 'Maar ik moet wel eerst die bescherming hebben. Want als jullie hem laten gaan. Dan ben ik er geweest' slikte ze moeizaam.
'Ik beloof het. Ik ga het regelen' beloofde ik haar. 'Maar hoe meer jij verteld, hoe kleiner de kans dat wij hem moeten laten gaan, oké' liet ik haar weten dat het ook aan haar zelf lag.
'Ik vertel het echt' knikte ze kleintjes.
'Ik wil niet dat iemand jou pijn doet' schonk ik haar een kleine glimlach. Ik kon er niks aan doen, als ik alleen al naar haar keek. Ze was nog steeds net zo mooi als toen.
'Je bent een held Floris' glimlachte zij nu ook kleintjes. Ze wist dus inderdaad wel degelijk wie ik was.
'En jij bent een sterke vrouw' streelde ik haar zacht over haar wang heen. En toen kon ik me ineens niet meer inhouden. Die rustige en lieve blik in haar ogen. Terwijl haar zoveel was aangedaan. In een reflex drukte ik mijn lippen op die van haar. Die lippen die me al die tijd al zo aangetrokken hadden. De lippen die ik vroeger zo vaak gekust had. Ik moest haar gewoon kussen.
'Sorry' liet ik haar los toen ik besefte wat ik deed. Ze was een slachtoffer, en ik moest haar begeleiden, niet kussen.
'Probeer wat te slapen. Ik zie je morgen' schonk ik haar nog een glimlach waarna ik me gauw omdraaide en haar kamer verliet. Hoe had ik mezelf zo kunnen laten gaan.

Jaaa daar was die dan, de allereerste fleva kus 😊