Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 3

Verscheurd bleef ik naast het bed staan. Ik wilde zoveel tegen haar zeggen, ik wilde haar zoveel vragen. Maar waarschijnlijk zou ze me nu toch niet horen.
'Mevrouw van Dongen' probeerde Barry contact met haar te krijgen terwijl ik me alleen maar af vroeg, wat als. Wat als ik beter op haar had gepast, wat als ik beter mijn best had gedaan. Misschien was ze nu dan nog steeds wel mijn vriendin geweest. Probeerde ik nu met haar kinderen te krijgen, zou ik met haar gelukkig zijn.
'Probeer jij het anders effe, jij kent haar' spoorde Barry me aan. 'Of heeft ze kwaad je bed verlaten' dacht hij grappig te zijn.
'Eef' negeerde ik zijn opmerking. 'Eva' pakte ik voorzichtig haar kleine handje vast. Het voelde zo breekbaar. 'Kun je me horen' wreef ik met mijn duim over haar hand heen. 'Ik ben het Floris' voegde ik er overbodig aan toe. Ze zou geen reactie geven.
'We gaan naar het bureau' draaide ik me van haar af. Ik kon het niet aanzien. De vrouw, die het meisje was geweest waar ik zo verliefd op was. Waar ik mee oud wilde worden, ze lag daar maar.
'Wie is die chick man' wilde Barry uiteraard weten.
'Kunt u ons bellen als ze wakker is' hield ik halt bij de balie waar Janneke zat terwijl ik mijn kaartje naar haar reikte.
'Natuurlijk' knikte ze instemmend.
'Ze heet trouwens Eva van Dongen' voegde Barry er aan toe.
'Oh dank u wel' was Janneke blij met deze informatie. 'Lichten jullie haar familie in' keek ze daarna van de één naar de ander.
'Doen we' knikte Barry al voordat ik het had kunnen doen. Wat als ze een man had, een gezin had? Misschien woonde ze nog wel bij haar ouders. Haar ouders die ik nooit officieel had ontmoet. Eva wilde het absoluut niet. Ik had haar vader weleens bij school gezien, maar meer ook niet. We spraken altijd af bij mij thuis, ik wist niet eens precies hoe haar huis eruit zag. Ik mocht er niet komen van haar. Als ik er zo over nadenk was het wel allemaal wat vreemd. Ze dronk bij mij altijd thee met mijn moeder, we keken film op de bank. Terwijl ik bij haar nooit was geweest, ze had altijd smoesjes dat het niet kon. Dit maakte me alleen nog maar nieuwsgierig naar wat er allemaal gebeurd was. Ik zou de onderste steen boven krijgen. Eva was het allereerste meisje waar ik echt verliefd op was. Ik hield van haar. Maar was die liefde wel zo wederzijds als dat ze altijd zei? Zou ze net zo verrast zijn als ze wakker word en ze mij ziet? Ik hoopte een antwoord te vinden op alle vragen die ik had.
'Ga je nog mee vriend. Gaan we haar gezinnetje eens bezoeken' grijnsde hij alweer. Had hij nou echt niet door dat ik zijn grapjes niet kon waarderen? Dat ik me juist alleen maar heel erg veel zorgen maakte om wat er met Eva gebeurd was.