Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 161

Nadat Stella naar bed was besloot ik maar gelijk om met Eva te praten. Ik snapte haar ergens ook wel, maar waarom had ze niet gewoon kunnen stoppen toen ik haar dat gevraagd had. Ik zei toch niet voor niks dat we het er later over zouden hebben.
'Eef' voegde ik me bij haar in de keuken waar ze thee voor zichzelf aan het zetten was.
'Kom even' nam ik zelf vast plaats aan de tafel.
Het ging niet van harte maar ze deed toch wat ik aan haar gevraagd had ook al keek ze nog steeds nukkig voor zich uit.
'Ik was inderdaad in Amsterdam, Barry belde me dat ik moest komen' begon ik haar te vertellen aangezien zij verder niks zei.
'Hij wilde niet vertellen wat er aan de hand was over de telefoon dus ik moest wel. Het enige dat hij zei was dat het met Nicole te maken had' bevestigde ik haar dat ik daar inderdaad geweest was.
'En was het gezellig' zei ze voor het eerst ook iets. Alsof ze echt dacht dat ik daar gezellig op de thee was geweest, volgens mij wist ze zelf ook wel beter.
'Nee' schudde ik toch mijn hoofd. 'Natuurlijk was het niet gezellig. We hebben geen thee kransje gehouden of zo hoor' kon ik me nu dan ook niet inhouden.
'Wat dan. Heb je bij haar in bed gelegen' deed ze er nog een schepje bovenop.
'Alsjeblieft zeg Eva' kon ik het niet waarderen dat ze zo deed. 'Waar slaat dit op. Ik begrijp dat je het niet leuk vind dat je niet wist waar ik heen was, maar dit slaat echt helemaal nergens op' wees ik haar terecht. Nog altijd nukkig haalde ze haar schouders op. Ze wist wel dat ik gelijk had en dat ze zich als een klein kind gedroeg.
'Nicole heeft een miskraam gehad' zuchtte ik uiteindelijk. 'Barry wist niet wat die moest doen, ze was overstuur zei hij en dus heeft ie mij daarheen laten komen. En als je het weten wil, het was allemaal mijn schuld en ze is me nog net niet aangevlogen' deelde ik haar mee wat er voorgevallen was.
'Sorry' was het enige wat ze vervolgens te zeggen had.
'Alsof ik daar iets aan heb' haalde ik mijn schouders op.
'Sorry, dat ik me zo aanstelde' gaf ze toen maar toe.
'Dacht je echt dat ik' vroeg ik haar of ze haar vraag gemeend had.
'Nee' schudde ze schuldig haar hoofd. 'Ik was gewoon kwaad, maar het sloeg nergens op. Sorry' was zij nu degene die haar armen om mij heen geslagen had.
'Dat kind hoefde van mij niet zo nodig meer, maar dit had ook weer niet gehoeven' schudde ik mijn hoofd. Ik zat niet bepaald op Nicole te wachten als moeder van mijn kind, maar ik had er wel wat van willen maken. Een goede vader zijn voor mijn kind op zijn minst.
'He, het is niet jou schuld he' beurde Eva me op.
'Dat weet ik wel, maar toch. Ze was zo verschrikkelijk kwaad, vooral op mij' vertelde ik haar.
'Ze moet iemand de schuld geven, ze kan het gewoon niet verkroppen dat je nu hier bent. Met mij' was ze ook niet gek.
'Jij bent ook een jaloers kreng' trok ik haar bij mezelf op schoot.
'Sorry' grinnikte ze dat ik daar gelijk in had. 'Maar ik vind het wel rot voor je' meende ze het oprecht.
'Ja' wist ik zelf alleen niet zo goed wat ik er nou eigenlijk van vond. 'Doe nooit meer zo gemeen tegen mij ja. Want dan vind ik je niet meer leuk' begroef ik mijn hoofd in haar hals.
'Ik zal het proberen. Ik wil je gewoon niet delen, alleen maar met Stella' plantte ze haar lippen op mijn wang. Mijn schatje.