Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 154

Terwijl ik de gang in liep hoorde ik haar achter me aan komen. Maar het kon me weinig schelen, ik had haar niks meer te zeggen.
'Heb je haar daarvoor wel geneukt' wilde ze het blijkbaar weten.
'Doe jezelf dit niet aan' liet ik een antwoord in het midden.
'Geef nou maar gewoon antwoord' spuwde haar ogen vuur.
'En dan, dan ben je nog kwader dan je nu al bent' haalde ik mijn schouders op. 'Maar als je het zo graag weten wilt, ja ik ben met Eva naar bed geweest toen wij nog samen waren. En ja ze is beter in bed dan jij' kon het me eigenlijk niks schelen ook.
'Klootzak' kreeg ik een schoen naar mijn hoofd geworpen.
'Je wilde het toch zelf weten' wist ik hem te ontwijken. 'En ja ik ga met Eva naar Maastricht' voegde ik er vervolgens ook nog aan toe.
'Het gelukkige gezinnetje uithangen. En ik dan. En dit kind dan' begon ze uiteraard weer te doen waar ze goed in was.
'Ik kan hierheen komen, en als het ouder is kan het ook naar Maastricht komen. Of het nou weekendjes hier zijn of daar' haalde ik mijn schouders op dat ik daar geen probleem in zag.
'Dat weet ik niet hoor. Jij gaat daarheen, jij kiest voor haar' schudde ze stug haar hoofd.
'Dan doe je het toch lekker alleen' wist ik dat ze dat toch niet zou doen. 'Maar dan hoef je ook niet voor geld aan te kloppen, en ik erken dan ook niks' maakte ik haar duidelijk.
'Jij bent echt een lul' begon ze maar weer te schelden omdat ze het anders niet winnen kon.
'Als je een beetje gekalmeerd ben, en normaal een gesprek kan voeren, dan hoor ik het wel' was ik er klaar mee. 'Dag Nicole' trok ik de deur open om mezelf eruit te laten. Dit zou anders toch niet meer opleveren dan alleen nog maar meer haat en nijd. En misschien had ik sommige dingen niet moeten zeggen, maar ze had het er zelf naar gemaakt.

'Jij bent snel terug' keek Eva verrast op toen ik mijn armen om haar heen sloeg terwijl ze televisie zat te kijken.
'Ik kan jou niet missen' drukte ik mijn lippen in haar hals terwijl ik mijn handen via haar hals naar haar borsten liet glijden.
'Nee nee' draaide ze zich lachend om.
'Wat is het toch ook een kreng, ik ben zo blij dat ik daar niet meer mee in huis woon' liep ik om de bank heen om me naast haar te nestelen. Hier is waar ik zijn wilde, en hier was waar ik thuis was. Bij mijn gezin.