Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 37

Het was echt ontzettend jammer dat hij toch maar besloten had om mee te werken. Al had ik hem maar één vuist slag mogen geven, eentje maar. Het zou het niet redden bij de klappen die Eva had gehad, maar toch.
'Frank' keek hetzelfde meisje dat ons binnen liet geschrokken op.
'Meneer de Ponti gaat even met ons mee' deelde ik haar mee.
'Moet ik iets voor je doen, iemand waarschuwen' was ze totaal in paniek.
'We ontvoeren hem niet. Meneer gaat mee voor verhoor' toonde Barry haar zijn batch.
'Politie' leek ze nu nog meer geschokt te zijn.
'Ik ben zo weer terug' wuifde Frank het weg. Hij had er wel goed vertrouwen in.
'Nou daar zou ik maar niet vanuit gaan' deelde ik hem dan ook mee. 'Ik zou de deur maar gewoon lekker sluiten, en genieten van je vrije avond' stelde ik haar voor. Haar baas zou vanavond immers toch niet meer terug komen.
'En Stella dan' hield ze ons tegen. 'Die kan hier toch niet alleen blijven' was de paniek in haar ogen te zien.
'Wie is Stella' keek ik haar vragend aan.
'Papa' kwam er op dat moment een meisje van een jaar of vier de hoek om.
'Papa' begon haar stem meteen te trillen toen ze haar vader daar zo zag met die handboeien om.
'Ssst rustig maar meisje' duwde ik haar vader in Barry zijn handen zodat ik me op het meisje kon richten.
'Papa gaat even met ons mee' hurkte ik bij haar neer.
'Nee' rende ze langs me heen om zich aan haar vader vast te klampen.
'Kunt u zorgen dat iemand haar opvangt' richtte ik me toen maar weer op het meisje dat hier werkte.
'Ik weet niet wie' schudde ze haar hoofd. 'Ik werk hier nog maar pas en ze hebben hier geen familie' legde ze uit.
'We nemen haar wel mee' had Barry al besloten.
'Trek even je schoentjes aan' gaf ik haar de opdracht terwijl Barry haar vader vast naar de auto bracht.
'Heb je weleens in een echte politieauto gezeten' probeerde ik het stoer over te laten komen.
'Nee' keek het meisje haar ogen uit. 'Is papa stout' keek ze me daarna vragend aan.
'We moeten even met papa praten' probeerde ik haar gerust te stellen. Wat moest ik anders.
'Is mama daar ook' vuurde ze haar volgende vraag alweer op me af.
'Hoelang heb je mama al niet meer gezien' was het best een interessant gesprekje.
'Weet ik niet' haalde ze haar schoudertjes op.
'Woonde mama ook hier' viste ik ernaar of Eva haar moeder was. Ze leek wel op haar. Maar Eva had het geen moment over een kind gehad.
'Ja maar mama is ziek' knikte ze om me te overtuigen.
'Je zult mama snel weer zien' beloofde ik haar. Ik wist nog wel niet of het klopte, maar wat moest ik anders.
'Wil je bij papa zitten' hield ik de achterdeur voor haar open.
'Ja cool he papa' klom ze gauw op de achterbank.
'Houd u rustig' maakte ik vervolgens de handboeien los. Al deed ik het alleen maar voor het meisje. Het was allemaal al indrukwekkend genoeg voor haar. Laat staan als haar vader ook nog in de boeien zat met haar in de buurt.
Ik wilde haar niet ook een trauma bezorgen. Ze zag er zo lief uit, totaal geen zorgen. Zoals het leven van een kind hoorde te zijn, en ik wilde dat ze dat zou blijven behouden.