Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 66

Ijverig was ik weer aan het werk gegaan toen ik terug was op het bureau. Tegen mijn eigen verwachting in kon ik eigenlijk haast niet wachten om Stella weer te zien. Ondanks dat ik haar eigenlijk niet kende voelde ik me toch met haar verbonden. Ze was tenslotte mijn dochter, en ik haar vader. Ik bleef het wel vreemd vinden, dat ik ineens een dochter bleek te hebben, maar toch wilde ik deel uitmaken van haar leventje.
'Hoe was het bij Eva' drong Barry aan die maar wat graag wilde weten wat ik bij Eva was wezen doen.
'We hebben gewoon even gepraat' maakte ik hem duidelijk dat er verder helemaal niks gebeurd was.
'Over' nam hij er geen genoegen mee.
'Over Stella' haalde ik mijn schouders op dat het niet belangrijk was.
'Ga je nou wel vadertje spelen of niet' grapte hij.
'Weet ik veel' zat ik niet op zijn bemoeienis te wachten.
'Dus eigenlijk ben je nu nog geen stap verder. Je weet toch wel wat je wil' snapte hij er helemaal niks van.
'Dat wat ik wil dat kan niet oké' kwam het er botter uit dan de bedoeling was. Maar ik was er gewoon even helemaal klaar mee.
'Dan moet je kijken wat wel kan' liet Barry zich niet kennen.
'Dat probeer ik. Maar het is heus niet zo makkelijk' wilde ik dat hij mij ook begreep.
'Je kan niet iedereen te vriend houden Wolfs. Er gaan hoe dan ook mensen teleurgesteld in je raken, maar het is aan jou de keus voor wie je kiest' was zijn scherpe visie.
'En dat wil ik dus niet. Ik wil niet kiezen' schudde ik afkeurend mijn hoofd. 'Is het makkelijk om dan voor Nicole te kiezen. Ik heb met Stella geen band, zij kent mij niet. Maar het voelt zo als verraad als ik mijn dochter afwijs. Dat kan ik niet' legde ik hem uit hoe ik er over dacht.
'Dan ga je voor Stella, en dan neem je toch gewoon Eva. Je vind haar toch ook een lekker wijf' was Barry zijn simpele oplossing.
'Zo werkt dat niet, kom op Bar ik zet mijn vriendin toch niet zo aan de kant. Ik hou wel van haar ja' was ik het daar totaal niet mee eens.
'Ja he sjonge' leek hij nu ook wel in te zien dat het zo gemakkelijk niet was. 'Wat wil je dan' haalde hij zijn schouders op.
'Ik wil Nicole en ik wil Stella. Maar ik weet niet of dat kan' gaf ik toe.
'Dan zal je het Nicole eerst moeten vertellen, anders weet je het nooit' hield hij me voor.
'Ja ik weet het, maar ik weet niet hoe' voelde ik me totaal hopeloos. 'Ik ben zo bang dat ze instort, niet eens zozeer dat ze onterecht boos op me word. Maar gewoon dat ze het niet trekt. Dat ik wel een kind heb en zij niet' vertelde ik hem nogmaals hoe gevoelig het lag.
'Begin er dan gewoon eens een luchtig gesprek over, hoe jij het zou vinden en hoe zij dat zou vinden. Dan kan je pijlen hoe ze erop reageert' was zijn goede advies.
'Misschien is dat goed ja' was ik blij dat hij mijn probleem serieus nam. 'Bedankt man' gaf ik hem een klap op zijn schouder.
'Daar zijn we partners voor toch' wuifde hij het weg. Zo was hij dan toch ook weer, hij stond altijd voor me klaar.