Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 56

Eigenlijk was ik enorm opgelucht dat Barry me naar huis had gestuurd. Ik trok dit niet en had echt even behoefte aan die rust. En ik had tijd nodig om na te denken over Stella. Wat ik precies wilde. Wilde ik wel of geen deel uitmaken van haar leven, dat is wat ik noest beslissen.
Flamand was het er in eerste instantie niet geheel mee eens dat ik vakantie opnam, maar uit eindelijk heeft ze toch ingestemd. Barry had haar moeten beloven dat hij de zaak zou afronden en in het kader van mijn relatie die onder druk staat, had ze ermee ingestemd. Nu was het nog zaak om Eva op de hoogte te stellen. Ik was het haar niet verplicht, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen dat Barry ineens alleen bij haar zou verschijnen, terwijl zij geen idee had van waar ik dan was. Ik gaf wel om haar en wilde niet dat ze zou denken dat ik haar nu in de steek liet. Ik had alleen tijd nodig, vooral voor mezelf.
Met enige spanning liep ik dan ook door de gang van het ziekenhuis heen. Na wat er gistermiddag gebeurd was, had ik haar immers niet meer gezien of gesproken. Zou het ongemakkelijk zijn? Zouden we ruzie krijgen? Wat verlangde zij nu van mij? Allemaal vragen die zorgde voor die spanning.
Voor het eerst klopte ik op haar deur om mijn komst aan te kondigen terwijl ik in de deuropening bleef staan. Misschien wilde ze me wel helemaal niet zien, ook dat was natuurlijk nog een mogelijkheid.
'Floris' keek ze daarin tegen verrast op. Alsof ze niet verwacht had dat ik nog langs zou komen.
'He' schoof ik langzaam dichterbij terwijl ik haar niet probeerde aan te kijken. In eerste instantie was ik bang dat ik het dan niet meer kon, maar ik was ook bang om haar te kwetsen en dat was wel het laatste dat ik wilde.
'Ik ehm' voelde ik me een net een klein jongetje die betrapt was op het stelen van een snoepje. Ik wist gewoon niet hoe ik het haar allemaal zeggen moest. Ik leek misschien een stoere vent, maar ik was alles behalve dat. Op me werk was ik het misschien, maar in een privé situatie absoluut niet.
'Dat van gister dat had nooit mogen gebeuren. Sorry' begon ik daar maar als eerste mee. 'Ik weet niet wat me bezielde en hoe ik mezelf zo heb kunnen laten gaan. Ik hoop dat je dat begrijpt' sprak ik verder toen ze geen reactie gaf.
'Dus alles wat je zei was gelogen, niet gemeend in elk geval' had ze zo'n verraden blik in haar ogen.
'Dat zeg ik niet. Ik zeg alleen dat het niet had mogen gebeuren' schudde ik mijn hoofd. 'Ik geef echt wel om je Eef. Maar anders. Ik heb een vriendin, ik woon met haar samen' besloot ik open kaart te spelen. Ze had er recht op, en ik wilde haar geen valse hoop geven. Dat tussen ons dat was geweest, en dat zou nooit meer terug komen.