Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 87

Zo waar het kon genoot ik nog meer van haar aanwezigheid. Al kwam dat waarschijnlijk dat zij zo'n plezier had, en ik het daardoor ook naar mijn zin had.
'Kan jij zo' ging ze achterste voren op de glijbaan zitten.
'Tuurlijk' knikte ik stoer.
'Ik mag niet zo, dan ga ik vallen' schudde ze haar hoofd terwijl ze alweer overeind kwam.
'Kom bij papa dan' ging ik als eerste zitten zodat ze veilig op schoot kon zitten.
'Ja' maakte ze een vreugde sprongetje waarna ze gauw op mijn schoot kroop.
'Mama kijk' riep ze hard toen we naar beneden gleden waar Eva met een lach op haar gezicht haar hoofd schudde.
'Niet alleen doen he' legde ze haar dochter op.
'Nee met papa' knikte ze dat ze het wel wist. 'Heel gevaarlijk' voegde ze nog even toe dat ze ook dat heus wel wist.
'Ja is heel gevaarlijk, maar als je met papa zo gaat, valt papa als eerst he' stelde ik haar gerust dat het goed was.
'Nu deze papa' rende ze op het duikelrek af terwijl ze achterom keek of ik haar wel volgde.
'En wat gaan we doen dan' keek ik bedenkelijk toe hoe ze eraan ging hangen.
'Jij moet die' wees ze naar het hoge rek.
'Papa kan dat niet hoor' schudde ik mijn hoofd.
'Zo kan wel' was ze eraf gesprongen en dook voorwaarts over het rek heen. 'Doe maar papa' knikte ze naar me terwijl ze afwachtend toe keek tot ik herhaalde wat zij had voorgedaan.
'Flauw hoor papa' leverde ook Eva commentaar.
'Ik denk dat dit meer iets voor mama's is' had ik de oplossing bedacht.
'Nee, mama is heel goed in deze' schudde Stella meteen haar hoofd dat ze er niks van wilde weten. 'Kom nou papa' spoorde ze me opnieuw aan om het te doen.
'Oké vooruit' ging ik uiteindelijk toch overstag.
'Ja goed zo papa kan het wel' klapte ze enthousiast in haar handen toen ik over het rek heen duikelde. Dat een kind daar zo blij van kon worden, dat deed echt wel iets met me. Haar enthousiasme was zoiets fijns om daarvan te mogen genieten.
'Misschien kan papa ook wel achteruit Stel' deed Eva er nog een schepje bovenop. De grijns op haar gezicht was niet te missen, ze zei het expres.
'Was jij lekker thuis gebleven' zond ik haar een dodelijke blik. Dat vooruit duikelen vond ik al niks laat staan dat we nu nog andersom gaan duikelen ook.
'Dan had je hier alleen gestaan hoor' schudde Eva haar hoofd. Stella wilde naar de speeltuin, maar alleen als haar moeder ook mee ging, die nu al die tijd vanaf een bankje toekeek terwijl ik me hier uit liep te sloven tot groot genoegen van onze dochter.
'Zo papa' hing Stella onderste boven aan het rek.
'Dat kan papa echt niet hoor. Laat maar zien wat je nog meer kan' probeerde ik me eronderuit te praten.
'Je hebt het niet eens geprobeerd' keek ze me bestraffend aan met haar handen in haar zij.
'Daar heeft ze wel een punt' proestte Eva het uit.
'Duikelen is meer iets voor mama's, heeft papa straks van alles gebroken, kan hij niet meer werken' gebruikte ik een andere troef.
'Mama kom maar' nam ze er deze keer wel genoegen mee. En nu mocht Eva tenminste ook nog even mee doen in plaats van op het bankje te zitten en toe te kijken. Ze moest mee, maar ze mocht absoluut niet meedoen, nu had ze toch nog even haar kans, en die gaf ik haar maar al te graag. Dat duikelen is niks voor mij.