Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 53

Alsof er niks gebeurd was namen we plaats in de verhoor ruimte tegenover onze verdachte. Als we hier zaten waren we sowieso één. Nooit zou de één de ander laten vallen. Daar was ik heel erg zeker van, hoe behoorlijk we ook ruzie konden maken.
'Zo daar zijn we weer' begon Barry terwijl hij het dossier open sloeg.
'Waar is mijn dochter' schudde meneer daarin tegen zijn hoofd.
'Die is opgevangen' knikte Barry dat het geregeld was. 'Toch' keek hij vragend mij kant uit.
'Zeker' knikte ik instemmend dat mijn partner gelijk had.
'Waar. Ik ben haar vader, ik heb recht om te weten waar ze is. Of ze bij de juiste mensen is' liet meneer het er niet bij zitten.
'Ze word opgevangen door de juiste mensen' knikte Barry wederom zonder verder meer informatie te verschaffen.
'En u heeft helemaal nergens recht op, want u bent haar vader niet' kon ik het niet laten er wat van te zeggen. Hij was helemaal niks van Stella, en had dus ook helemaal niks over haar te zeggen.
'Ik ben haar vader. Ik heb haar opgevoed' was dat de verkeerde opmerking. Hij was meteen enorm opgefokt. 'En ik ben met haar moeder getrouwd, niemand die dat weet' was hij echt razend. 'Hoe weet u dat' vuurde hij nu de vraag op mij af.
'Van uw vrouw' haalde ik nonchalant mijn schouders op. Ik kon me nog net inhouden te zeggen dat ik hier de vader van Stella ben. Dan zou ik zeker weten meteen van de zaak afgehaald worden.
'Gaat u al meewerken' bemoeide Barry zich er ondertussen ook mee. We waren hier immers om hem te verhoren, niet om te discussiëren over het feit of meneer wel of niet de vader van Stella is.
'Ik heb toch al gezegd dat ik niks gedaan heb' sloeg hij zijn armen demonstratief over elkaar.
'Verteld u maar waar u dan was' hield ik de pen in de aanslag om te gaan schrijven.
'Thuis. Aan het werk natuurlijk' wuifde hij het weg.
'Kan iemand dat bevestigen' gooide Barry er meteen tegenaan.
'Ja natuurlijk' was hij van mening.
'Namen dan graag' tikte Barry ongeduldig op de tafel.
'Ik weet zo niet wie er toen gewerkt heeft' was zijn excuus.
'Helaas. Dan heeft u geen alibi' haalde ik mijn schouders op dat hij dan pech had.
'En u heeft een motief' knikte ik vragend naar hem.
'Hoezo ik heb een motief' keek hij verward op.
'Uw vrouw raakte maar niet zwanger van u. Dat werd toch van haar verlangd. Dat ze u een kind zou geven omdat u zo goed voor Stella zorgde. Ik snap wel dat je daar kwaad om word, zeker als ze al eens eerder een kind heeft gebaard. En als uw schoonvader zich er dan ook nog eens mee gaat bemoeien' vertelde ik hem hoe het precies zat.
'Dit verzint u' ontkende hij in alle toon aarde.
'Heeft uw vrouw me allemaal verteld' verzekerde ik hem ervan.
'U liegt. Ik zou mijn vrouw nooit iets aandoen' bleef hij erbij.
'Waarom bent u eigenlijk met haar getrouwd' ging ik nog even door.
'Omdat ik van haar houd' was zijn simpele antwoord.
'Niet omdat uw schoonvader veel geld heeft betaald zodat zijn dochter met een fatsoenlijke man zou trouwen' keek ik hem vragend aan waarna hij dichtklapte. Dit was een gevoelige snaar die ik geraakt had.
'Weet u wat. Denk er nog maar even over na' besloot ik dat het genoeg was geweest. Misschien dat hij bij nader inzien toch zou gaan praten nu hij wist, wat ik allemaal wel niet wist.