Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 132

Het voelde echt als een opluchting dat ik haar mee mocht nemen naar de speeltuin. Eva had ook tegendraads kunnen gaan doen zodat ik Stella nooit meer te zien kreeg. Maar misschien dacht ze ook wel gewoon in Stella's belang. En gelukkig maar.
'Gaan we samen van de glijbaan papa' hield ze haar handje stevig in de mijne. Alsof ze bang was dat ik zonder haar weg zou gaan.
'Tuurlijk liefje' streelde ik met mijn andere hand door haar loshangende pony. Het was nu al zo fijn om haar in mijn buurt te hebben. Ik zou haar echt nooit niet kunnen missen.
'Andersom he' trok ze enthousiast aan mijn hand.
'Achterste voren ja' glimlachte ik breeduit. Het was zo fijn dat zij zo enthousiast was. Dat deed me echt goed, ze vond het dus fijn dat ik er was.
'Kom snel papa' begon ze te rennen omdat ze het nu toch wel erg lang vond duren.
'Ohjee papa komt eraan hoor' versnelde ik mijn pas om haar bij te houden.
'Sneller' spoorde ze me aan toen het haar niet snel genoeg ging.
'Kijk eens daar is de speeltuin al' attendeerde ik haar erop dat we er al bijna waren.
'Ja joepie' sprong ze blij op en neer.
'Rennen' moedigde ik haar aan. Ze ging dan schateren en dat vond ik zo heerlijk. Als zij plezier had dan had ik het ook.
We hadden dan ook het grootste plezier op de glijbaan, op de wipwap, op de schommel. Echt alles vond ze leuk, en als ik maar gek deed dan schaterde ze het uit.
'Ijsje papa' hoorde ze de ijscoman.
'Maar dan moeten we even wachten tot hij hier is' hield ik haar tegen.
'Maar hij is daar' wist ze het wel.
'Hij komt ook hier, kom nog een keer glijden' leidde ik haar af. Ze mocht best een ijsje, maar ik had Eva beloofd de speeltuin niet te verlaten en ik wilde dat ze me zou vertrouwen en dus hield ik woord. Anders kreeg ik Stella waarschijnlijk echt niet meer te zien straks en dat risico wilde ik echt niet lopen.
'Mag nu ijsje papa' sprong ze gauw van de glijbaan af toen de ijscoman dichterbij kwam.
'Ja kom gaan we lekker ijsje halen' deed ik alsof ik wegrende waarna ze hard lachend achter me aan kwam.
'Mag je zelf een smaakje kiezen goed' tilde ik haar op zodat ze het allemaal goed kon zien.
'Mag ik alsjeblieft twee' zette ze haar smekende oogjes op.
'Nou vooruit' deed ik alsof ik er over nadacht. Natuurlijk hoefde ik daar niet over na te denken. Mijn prinsesjes zou alles van me krijgen wat ze maar wilde.
'Yes' juichde ze alsof ze een overwinning had behaald. Tevreden met haar ijsje in haar hand liepen we terug naar haar huis. Het was alweer voorbij, ik moest haar weer thuis brengen. Waarom ging de tijd zo snel als het fijn was. Wie weet hoelang het zou duren voordat ik haar weer zou zien. Hopelijk zou Eva niet te moeilijk gaan doen, en dacht ze in het belang van Stella. Daar ging het tenslotte om, het beste voor mijn meisje.