Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 10

Net toen ik haar hand los wilde laten, wist ik het zeker, ik voelde het. Haar hand bewoog, ze had me gehoord.
'Eef' keek ik haar dan ook hoopvol aan. 'Ik ben bij je. Doe je ogen maar open' moedigde ik haar aan. Hopelijk was ze dan net zo blij om mij te zien, als dat ik was om haar te zien. Al had ik haar liever onder andere omstandigheden gezien dan deze.
'Ja je kunt het wel' zag ik dat ze echt haar best deed terwijl ik haar hand nog altijd stevig in de mijne hield. Mijn dappere meisje.
'He' gleed er een gloed van opluchting van mijn schouders af toen ze eindelijk haar ogen opende. Het was haar gelukt, en haar ogen waren nog steeds net zo mooi als toen. Die ogen waar ik zo verliefd op was.
'Wat is er gebeurd. Weet je nog wie ik ben' vuurde ik allerlei vragen op haar af. Ook al wist ik eigenlijk ook wel dat dit waarschijnlijk te veel voor haar was. Toch schudde ze een heel klein beetje met haar hoofd.
'Ik ben Floris. Weet je nog, van de politieacademie' was ik zo opgelucht dat ze wakker was. 'Of weet je niet meer wat er is gebeurd' wilde ik zo graag de antwoorden uit haar trekken. Opnieuw schudde ze haar hoofd waarna ze een pijnlijk gezicht trok.
'Ssst doe maar rustig' kalmeerde ik haar. Ik moest ook niet meteen teveel willen, ze was net wakker. Misschien had ze niet eens een idee waar ze was, wat ze hier deed.
'Weet je waar je bent. Heb je pijn' liet ik me toch opnieuw teveel gaan. Het gebeurde vanzelf, ik wilde haar zo graag helpen.
'Wat gebeurt er' kwam de verpleegster ineens de kamer binnen.
'Ze is wakker' vertelde ik haar enthousiast.
'Dat is goed. Heeft u pijn mevrouw van Dongen' richtte ze zich meteen op Eva die kleintjes knikte.
'Goed. U krijgt zo medicatie en dan komt de dokter morgenochtend wat onderzoekjes doen' knikte de verpleegster.
'Kan dat niet nu' vond ik dat, dat te lang duurde.
'De dokter is naar huis' schudde ze haar hoofd. 'En u kunt ook beter naar huis gaan. U kunt hier niks doen' maakte ze me duidelijk. 'Mevrouw van Dongen heeft rust nodig en dan kunnen we morgen kijken of u haar al wat vragen kan stellen' voegde ze er nog aan toe. Ik moest nu dus echt weggaan.
'Ik kom morgen terug he' beloofde ik Eva. Ik zou haar niet weer in de steek laten. Deze keer zou ik er echt voor haar zijn, dat is wat ik wilde.
'Gaat u mee' hield de verpleegster de deur voor me open zodat ik wel mee moest gaan.
'Heeft er al iemand zich voor haar gemeld' wilde ik weten.
'Nee' schudde Janneke haar hoofd.
'Niet haar man of andere mensen, een vriendin of zo' probeerde ik het nogmaals.
'Niemand' herhaalde ze haar antwoord. 'Gaat u nu naar huis' werkte ze me de afdeling af. 'Mevrouw van Dongen heeft rust nodig' maakte ze me duidelijk.
'Oké bedankt' knikte ik begrijpend waarna ik maar vertrok. Het liefst was ik de hele nacht bij haar gebleven, maar dat mocht niet.