Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 121

Hoe moest ik mezelf hier nou uit weten te praten. Ik was zo ongelofelijk stom geweest door niet meteen eerlijk tegen haar te zijn.
'Waarom ben je niet eerlijk tegen me geweest' verweet ze me dan ook.
'Ik weet het niet' haalde ik mijn schouders op. 'Ik was in de war, ik had haar al jaren niet gezien en plotseling lag ze daar in dat ziekenhuis bed. Ik wist niet wat ik ermee aan moest. Of ze mij nog zou herkennen. En ik wilde weten wat er toen gebeurd was, waarom ze ineens verdwenen was' somde ik op.
'En heb je antwoorden gehad op je vragen' was het duidelijk dat ze niet echt geïnteresseerd was.
'Het is een lang verhaal' knikte ik desondanks toch. 'Ik wilde je niet ongerust maken, ik was bang dat je dingen zou gaan denken. Je haalt je altijd zoveel in je hoofd' schoof ik het op haar af.
'Weet je al die tijd al van je dochter' kon ze het niet geloven.
'Nee pas toen we haar man gingen arresteren, ontdekte we bij toeval het meisje. Haar oma kwam haar halen op het bureau en die vertelde me dat ik haar vader ben toen ze er achter kwam wie ik was' verweerde ik me wederom dat het niet zo gegaan was.
'Al die keren dat je was motorrijden, of moest werken. Was je toen bij haar' drong het tot haar door.
'Ja' knikte ik schuldig. 'Het spijt me' moest ik haar wel mijn excuus aanbieden. 'Ik wilde haar zo graag leren kennen en gelukkig heeft Eva me die kans gegeven' vertelde ik haar.
'En Eva' was ze nog niet tevreden met alles dat ze nu wist.
'Eva is Eva' haalde ik mijn schouders op.
'Ben je nog verliefd op haar' was dat niet wat ze horen wilde.
'Nee natuurlijk niet' had ik het er al uitgefloept voordat ik er over na had gedacht.
'Dat ze haar kind aan je voorstelt. Dat kind weet niet beter en je zult nooit echt deel uitmaken van haar leven. Ik zou het wel weten hoor' schudde ze haar hoofd.
'Ik ben blij dat ze me juist wel aan haar heeft voorgesteld. Wat zou jij doen dan' bedacht ik me dat ik net waarschijnlijk een goed antwoord had gegeven.
'Als je mij zou verlaten' keek ze me vragend aan. 'Dan voed ik het wel alleen op, als je zo nodig weg wilt, dan heb je er ook geen recht meer op' was ze erg duidelijk.
'Maar dit was een ander verhaal' wist ik niet wat ik anders moest zeggen. Ze zou m'n kind bij me weghouden als ik haar zou verlaten. Dat was duidelijke taal.
'Ja oké' gaf ze toe dat ik daar wel gelijk in had.
'Mag ik haar ook eens zien' begon ze meteen weer over heel iets anders.
'Als Eva dat oké vind' knikte ik goedkeurend.
'Lijkt ze op jou' wilde ze nu alles van haar weten.
'Van uiterlijk niet echt' schudde ik mijn hoofd. 'Maar volgens Eva heeft ze wel veel trekken van mij. Ze is zo'n lief en tevreden kind' vertelde ik haar.
'Ik ben benieuwd naar haar' verzekerde ze me ervan. 'En of dit kleintje ook net zulke streken zal hebben als zijn of haar vader' legde ze haar hand op haar nog altijd platte buik.
'Alleen de goede streken' sloeg ik mijn armen om haar heen. Ik moest er maar het beste van zien te maken. Ik had geen andere keus meer.

Wel een beetje lief voor me blijven he anders komt het nooit meer goed 😇