Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 90

Wat er precies gebeurde wist ik niet, maar ik wist wel dat het niet goed was, en dat ik zo snel mogelijk moest zorgen dat ik weg zou komen.
'Floo-ris Wollufs' schudde ze hard lachend haar hoofd. Zo'n leraar hadden we ook nog, die mijn achternaam niet normaal uit spreken kon. Dat ze dat allemaal nog wist.
'Eefjewentelteefje' schudde ik afkeurend mijn hoofd terwijl ze nog net niet gierend over de grond heen rolde. 'Pas op he, jou dochter is anders ook een Wollufs' attendeerde ik haar erop.
'Ja daar heb je gelijk in' knikte ze terwijl ze haar lach probeerde in te houden. 'Maar dat je dat nog weet' was ik mijn voornemen om naar huis te gaan alweer vergeten. Dit was zo grappig.
'Tuurlijk, ik heb zelf ook zo'n kleine Wollufs he. Dat helpt me eraan herinneren' knikte ze zo overtuigend mogelijk.
'Volgens mij heb jij al die jaren gewoon aan mij gedacht' daagde ik haar uit terwijl ik een stap naar voren zette en schrok van mijn eigen gedrag. Ik moest dit juist voorkomen en nu daagde ik haar zelf uit.
'Dat sowieso' knikte ze terwijl ze doodstil bleef staan en haar ogen gevangen waren door de mijne. 'Maar volgens mij is dat voor jou niet veel anders' bleef ze me aankijken terwijl duidelijk te voelen was dat de spanning steeg.
'Bijna elke dag wel' verzekerde ik haar ervan. Het was de waarheid, ik had altijd veel aan haar gedacht. Juist omdat ik wilde weten wat er met haar gebeurd was. Wat er gebeurt zou zijn als ze niet weg was geweest. Dat soort vragen vooral. En het feit dat ik haar miste.
'Ik heb je vooral in het eerste jaar, anderhalf jaar echt heel erg gemist. Steeds hoopte ik weer dat je ineens in de klas zou zitten als ik binnen kwam' gaf ik toe dat het gemis voor mij zo groot was. 'Daarna heb ik geprobeerd het los te laten, maar dat is me nooit helemaal gelukt' vertrouwde ik haar toe. 'Je zit voor altijd hier' pakte ik haar hand vast. 'Hier in mijn hart' legde ik haar hand tegen mijn borst aan op de plek van mijn hart.
'Flò' fluisterde ze zacht, zichtbaar ontroerd door mijn woorden. Maar er was geen woord van gelogen, het is zoals ik het voelde. Zij zou altijd deel uitmaken van mijn leven, ook als
Stella er niet was geweest. Juist omdat ze in mijn hart zat, die ze nu heel erg op hol bracht met haar mooie ogen. Met de opgelopen spanning kon ik mezelf dan ook niet meer inhouden. Ik moest haar kussen. Uiterst voorzichtig drukte ik mijn lippen dan ook op die van haar. En meteen was daar dat gevoel weer wat ik daarnet ook voelde. Ik kuste haar nogmaals en deze keer wat langer.
'Hmm' kreunde ze goedkeurend waarna ik mijn tong in haar mond liet glijden. Daarbij bereikte het gevoel in mijn buik een hoogtepunt. Het waren vlinders, heel veel vlinders die rondfladderde door mijn buik. Ik was verliefd. Verliefd op mijn ex, verliefd op de moeder van mijn dochter.

😍😍