Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 116

Sorry dat ik de afgelopen dagen zo weinig een deeltje online heb gezet. Ik moest werken en het was zo onwijs druk, dat het was werken, eten, slapen.

Met een teug frisse lucht opende ik de deur van het huis. Hopelijk was ik hiermee bestand tegen de uitval die ik zo te verwerken zou krijgen. Ze had aan de telefoon immers aardig boos geklonken. En je wist maar nooit hoe haar stemming nu dan was. Langzaam liep ik dan ook de woonkamer binnen.
'He' was ik opgelucht. Nicole zat samen met een vriendin op de bank, beide met een glas wijn in de hand. Dit was een goed teken.
'Hij is niet in zijn eten gestikt' knikte Lisandra mijn kant uit. 'He Floris' begroette ze me vervolgens.
'Is dat een jammer of niet' keek ik van de één naar de ander.
'Nee natuurlijk niet' schudde Nicole schuldig haar hoofd.
'He liefje' kon ik nu echt opgelucht adem halen. Ze was over haar boze bui heen. Zeer waarschijnlijk met dank aan Lisandra, maar dat maakte voor nu niet meer uit.
'He schatje' trok me ze meteen bijna bovenop zich toen ik haar een kus kwam geven. Liever had ik het helemaal niet gedaan, maar dat zou ze echt meteen opmerken en dus probeerde ik zoveel mogelijk de normale dingen te doen.
'Ho ho ik ben hier ook nog he' werd ik op dit moment gelukkig gered door die zelfde Lisandra.
'Was het vermoeiend schatje' streelde Nicole met haar duim over mijn wang heen.
'Posten is altijd vermoeiend pfff. Ik haat dat zo' knikte ik dat ze daar gelijk in had. Ze zou eens moeten weten waar ik echt zo vermoeid door was.
'Ik ga even douchen, kan ik nog iets voor jullie inschenken' wist ik zo zeker dat ze beneden bij haar vriendin zou blijven en ik in alle rust even alleen kon douchen.
'Wij lusten er nog wel één he' knikte Nicole al terwijl ze vragend haar vriendin aankeek.
'Zeker weten' knikte die bevestigend.
'Dan zie ik jullie zo weer' vulde ik gauw hun glazen bij. Des te eerder kon ik naar boven vertrekken waar ik even helemaal alleen zou zijn. Alleen met al mijn zorgen waarvan ik geen idee had hoe ik ze allemaal aan moest pakken. Want dat ik het allemaal verkeerd had aangepakt dat was me na vandaag wel goed duidelijk. Ik had of meteen open over Eva moeten zijn tegenover Nicole. Of ik had het nooit zover met Eva moeten laten komen. Maar hoe dan ook was het nu allemaal wel zo ver gekomen en dat kon ik niet meer terug draaien. Ik moest er nu het beste van proberen te maken en dan kon ik voor mezelf alleen maar hopen dat het alsnog goed zou uitpakken. Dat ik een einde kon maken aan de relatie met Nicole zonder dat zij zou instorten, en dat ik dan verder kon gaan met Eva en met Stella. De twee liefste dames waar ik het liefst bij wilde zijn. Maar voor nu was het zover nog niet en kon ik alleen maar hopen dat het snel wel zover zou zijn en dat we dit alles achter ons konden laten en een nieuwe start konden maken. Ik keek er in elk geval enorm naar uit om voor altijd bij hen te kunnen zijn.