Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 167

Terwijl het stil was op straat, liep ik in mijn eentje wat rond. Zonder bestemming, zonder doel. Ik wilde gewoon even alleen zijn, de vrolijkheid van Stella om me heen zou ik even niet meer kunnen verdragen. De brief was keihard bij me binnen gekomen. Met mijn handen diep in mijn zak gestoken liep ik voort terwijl in de huizen waar ik langs liep de lichtte branden, en de gezinnen gezamenlijk van het avondeten genoten. Dat geluk kon ik nu even niet aan zien, evenals ik het niet ervaren kon, thuis, waar mijn gezin ook aan het avondeten zou zitten. Twijfelend houd ik mijn telefoon in mijn hand als hij begint te rinkelen. Zonder te hoeven kijken weet ik dat het Eva is, maar ik kan de moed niet opbrengen om op te nemen. Ook al wil ik haar niet ongerust maken. Ik kon alleen maar hopen dat ze dat zou begrijpen.
Wederom maakt mijn telefoon geluid, maar nu is het een binnenkomend berichtje, als ik toch maar besluit er even naar te kijken. Het laatste dat ik wilde was dat Eva zich zorgen om me zou maken.
'Ik begrijp als je even alleen wilt zijn, maar wil je alsjeblieft even laten weten dat alles goed met je is? X houvanjou'
Was het inderdaad afkomstig van Eva.
Enerzijds vond ik het fijn dat ze me de ruimte gaf, maar op de één of andere manier valt haar afsluiting me verkeerd. Ze houd van me? Dat deed Nicole ook en nu is ze er niet. Juist omdat ik niet meer van haar hield. Wat is houden van nou eigenlijk waard? Ze hield van me, en omdat ik niet meer van haar hield beroofde ze zichzelf van het leven. Moest ik dan maar bij elk berichtje vermelden hoeveel ik van Eva hield, omdat ze anders zou kunnen gaan denken dat ik niet meer van haar hield? Het sloeg nergens op, dat wist ik, maar toch hield die vraag me de hele tijd bezig. En ook al wist ik dat ik het niet had kunnen voorkomen, en was het niet mijn schuld, ik voelde me wel degelijk schuldig aan de dood van Nicole. Ze was doodongelukkig en dat was mede mijn schuld. Ik genoot van het leven, was gelukkig terwijl zij het leven niet meer zag zitten. Ik was bij haar weggegaan, had niet meer naar haar omgekeken terwijl ze wel mijn kind droeg, en daarna heb ik haar ook gewoon aan haar lot overgelaten. Hoe gemeen ze ook tegen mij had gedaan, ik had geen enkel oog meer voor haar. Het was wel degelijk mijn schuld dat zij het leven niet meer zag zitten en er uit gestapt was. Allemaal mijn schuld.
'Ik ben aan het lopen, niks aan de hand. Houvanjou X' besloot ik Eva toch een berichtje terug te sturen. Straks zou ik haar ook nog ongelukkig maken, en dat wilde ik niet ook nog op mijn geweten hebben. Eén dode was al erg genoeg. Wat zou Eva teleurgesteld in me zijn dat dit allemaal mijn schuld was geweest.