Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 170

Toch had ik gedaan wat ze voorgesteld had. Ik was gaan rijden. Zoals zij haar hoofd leeg kon maken door te gaan rennen, kon ik dat op mijn motor en wonderwel had het me goed gedaan. Ik voelde me in elk geval beter dan vanmorgen. En had er behoefte aan om Stella weer te zien. Haar te zeggen hoeveel ik van haar houd en haar laten schaterlachen. Als zij gelukkig was, dan was ik het ook. Zij was het aller belangrijkste voor mij.
Ik kon dan ook wederom niet wachten tot Eva met Stella  thuis zou komen. Mijn twee meisjes.

'Is papa wel dan' hoorde ik Stella de trap al afkomen.
'Ik denk het wel' bevestigde Eva haar vraag.
'Ja papa' was het meisje verrast me weer te zien.
'He prinses' tilde ik haar op om haar helemaal plat te knuffelen. 'Ik heb je zo gemist' wilde ik haar nooit meer los laten. Zij was echt mijn meest dierbaarste bezit.
'Papa was niet hier' klonk het zelfs een beetje verwijtend uit haar mond.
'Papa moest even nadenken he' nam Eva het voor me op tegenover onze dochter.
'En papa weet nu, dat hij nooit meer zonder jou wil' verzekerde ik haar ervan.
'Gaan we nu dan mama' had Stella overigens alleen maar oog voor haar moeder. Ik had het verpest, zelfs bij mijn dochter wist ik het nog te verpesten.
'Ja kom maar' wenkte Eva haar bij zich waardoor ik haar maar terug op de grond zette. Waar gingen ze naartoe.
'Ik heb iets voor je' richtte ze zich vervolgens tot mij.
'Ik weet dat je het niet makkelijk hebt, en ook niet makkelijk hebt gehad. Ondanks dat was je er wel voor mij toen ik je nodig had. En ik wil je gewoon een beetje op vrolijken en omdat ik weet dat ik heel veel van je hou' begon ze verder te praten.
'En ik ook' haakte Stella daar op in.
'En dat ik de rest van mijn leven met jou samen wil zijn' vervolgde ze lachend door het commentaar van Stella.
'En met mij' gaf Stella wederom commentaar waardoor ook ik nu wel moest lachen. Kleine deugniet.
'En met Stella, en misschien in de toekomst nog wel een kleintje erbij. En ik weet dat het nu nog niet kan omdat ik officieel nog niet gescheiden ben, maar jij steunt mij daarin en dus steun ik jou ook, in goede en in slechte tijden. Sorry dat ik niet zo'n mooie ring voor je hebt, maar dat vond ik niet zo toepasselijk voor jou' prutste ze aan haar vingers terwijl ze me dit allemaal zei.
'Wil je, als het kan, met me trouwen' had ze de ring die zij om haar vinger droeg afgedaan om hem bij mij om te doen.
'Dat is zo lief' was ik totaal ontroerd door haar lieve woorden dat het niet eens echt tot me doordrong.
'Papa moet met mama trouwen toch mama' was Stella helemaal door het dolle heen ook al had ik verder nog helemaal niks gezegd. Maar nu drong het wel tot me door. Eva had me gewoon ten huwelijk gevraagd.
'Het hoeft natuurlijk niet he als je nog niet wil' zag ik de twijfel bij baar toeslaan.
'Nee nee' schudde ik gauw mijn hoofd. 'Ja ik bedoel, ja tuurlijk wil ik met jou trouwen' verbeterde ik gauw mezelf voordat ze dacht dat ik niet wilde. 'Je overvalt me hier wel mee zeg' gaf ik toe dat ik dit niet aan had zien komen.
'Ik wilde je een hart onder de riem steken zodat je zou weten dat ik er altijd voor je ben' verzekerde ze me ervan.
'Dat vind ik echt heel lief' verzekerde ik haar er op mijn beurt van dat ik het echt heel erg waardeerde. 'En in de toekomst nog een kindje, heel graag als het ons gegeven is' verzekerde ik haar dat ook dat ik dat ook graag wilde.
'En jij deugniet' richtte ik me vervolgens op Stella.
'Ik mag bruidsmeisje zijn in net zo mooie jurk als mama' danste ze vrolijk door de keuken heen. 'En dan mag ik met mama lopen en kijken alle mensen naar ons, en dan mag ik ook jullie ringen brengen' zag zij het al helemaal voor zich.
'Net als een prinsesje' knikte ik bevestigend. 'Maar wel papa's prinsesje he' sloot ik haar samen met haar moeder in mijn armen. Mijn prinsesjes.

Einde!
Bedankt voor het lezen allemaal. Ik hoop dat jullie het een leuk verhaal vonden, ondanks dat ik er zelf zo nu en dan wel over getwijfeld heb. Laat zeker een berichtje achter. En binnen kort ben ik terug met een nieuw verhaal :) 😘