Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 94

Hoelang ik er al zat dat wist ik niet. Ik zat er alleen, af en toe liepen er wel mensen langs, maar het was net alsof ik onzichtbaar was, alsof niemand mij zag. Tot ik werd opgeschrikt uit mijn gedachte.
'Papa' voelde ik twee armpjes die zich om me heen klemde.
'He prinses' keek ik op in de glinsterende ogen van mijn dochter.
'Ik wist niet dat jij was hier' was ze net zo verrast om mij te zien als ik haar.
'Ik wist ook niet dat jij hier was' schudde ik mijn hoofd.
'Dat is toeval he' kwam ook Eva aangelopen.
'Wat doe jij papa' klom Stella op mijn schoot waar ze zich tussen mijn armen nestelde.
'Papa zit hier even. En wat ben jij aan het doen' ging het haar niet aan, waarom ik hier zat.
'Ik ben zo moe. Ik moest boodschappen doen zoveel' spreidde ze haar armen wijd open.
'Och hemeltje kind toch' proestte Eva om de overdrevenheid van haar dochter.
'Volgens mij hebben jullie helemaal niet zoveel gekocht' keek ik naar de tas in Eva haar hand.
'Ze kreeg geen snoepjes' verraden Eva het aanstellerige gedrag van onze dochter.
'Alleen maar boontjes en spinazie' trok deze een vies gezicht.
'Daar word je groot en sterk van' verzekerde ik haar ervan.
'Dat weet ik nou wel' zuchtte ze overdreven.
'Nou nou he' kietelde ik haar.
'Nee papa' spartelde ze met haar benen waarna ze richting het water rende en ik weer alleen op het bankje zat.
'Gaat het wel goed' kwam Eva nu naast me zitten.
'Ja hoor' knikte ik zo luchtig mogelijk. Ze hoefde niet te weten dat ik van huis weg bleef.
'Waarom zit je dan hier' geloofde ze er dan ook niks van.
'Gewoon' haalde ik mijn schouders op. Ik wilde haar er gewoon niet mee lastig vallen.
'Mama mag de eendjes brood geven' kwam Stella terug gerend.
'Ik heb geen brood voor de eendjes' schudde Eva haar hoofd.
'We hebte dat toch net gekoopt' wees ze naar de boodschappen tas.
'Ja maar dat is toch niet oud, dat moeten we zelf opeten' legde Eva haar uit.
'Maar eendje heeft ook honger mama' bleef Stella erbij.
'Eén boterhammetje' ging Eva uit eindelijk toch overstag.
'Nu weet ik nog niet waarom je hier zit' richtte ze haar pijlen vervolgens weer op mij.
'Het maakt niet uit' schudde ik mijn hoofd.
'Wel als jou iets dwars zit' bleef ze aandringen.
'Het is niet belangrijk Eef, laat maar gewoon' bleef ik ook gewoon volhouden.

'Gaan we naar huis mama' kwam Stella weer terug gehobbeld onze kant uit.
'Stel wat zei mama nou' keek Eva naar de zak in de hand van haar dochter.
'Maar' keek ze betrapt zelf ook naar de zak. 'Eendje had zo honger' voegde ze er toch nog aan toe. En eigenlijk moest ik er best wel om lachen. Ze had gewoon de halve zak brood aan de eendjes gevoerd. Dat had een streek van mij kunnen zijn.
'En wat moeten wij nou eten' vond Eva het alleen totaal niet grappig.
'Spinazie' antwoordde ze wijs.
'Morgenochtend toch niet' schudde Eva haar hoofd.
'Oh nee' schudde Stella nu ook haar hoofd.
'Ik koop morgen wel een nieuw brood voor je' beloofde ik Eva.
'Dat hoeft niet' schudde ze wederom haar hoofd.
'Jawel, het is mijn schuld, ik zat hier' bleef ik erbij. En ondanks dat het grappig was, vond ik het ook sneu voor Eva. Ze had immers net haar boodschappen gedaan en was afgeleid door mijn aanwezigheid hier. Ik voelde me er schuldig over omdat ik bleef vol houden dat er niks aan de hand was, waardoor ze niet op Stella had gelet en ik had het ook niet gedaan.