Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 145

Wederom was ze even stil. Alsof ze nadacht over haar antwoord.
'Ik wil het wel, maar het vertrouwen is gewoon niet zo één, twee, drie terug. Je hebt me echt heel erg diep gekwetst en pijn gedaan' benadrukte ze me.
'Dat weet ik. En daar heb ik ongelofelijk veel spijt van. En ik weet dat ik een klootzak ben geweest. Je verdiende dat helemaal niet' stak ik mijn hand in eigen boezem. 'Het was allemaal zo verwarrend voor me. Niet dat, dat iets goed praat, maar ik dacht niet na, ik deed maar wat, en dat is stom' vervolgde ik mijn pleidooi.
'Kom even mee naar binnen' hield ze uiteindelijk de deur voor me open. 'De buren hebben nu wel genoeg gezien' sloot ze gauw de deur achter me wat me toch een beetje deed lachen. Dit was de Eva die ik kende.
'Ik weet niet wat ik nog meer moet zeggen' haalde ik mijn schouders op. Ik had gezegd wat ik wilde, ik had mijn excuus gemaakt, ik had haar gezegd dat ik met haar verder wilde.
'Waar ga je nu heen' had zij nog wel wat te bespreken.
'Naar Barry of naar een hotel, maar ik moet wel eerst even langs Barry voordat Nicole hem heeft ingelicht' haalde ik mijn schouders op. Ik zou wel zien.
'Heb je je spullen al gepakt' keek ze verbaasd op.
'Ja ik heb meteen twee tassen gepakt' knikte ik bevestigend.
'Je kan ook wel hier slapen, er zijn genoeg kamers' krapte ze achter haar oor.
'Nee dat hoeft niet' schudde ik resoluut mijn hoofd. Ik wilde haar er niet mee opzadelen dat ik nu geen dak boven mijn hoofd had. Het zou niet goed zijn als ik nu al hier bleef.
'Dit is jou huis, en ik zie wel' verzekerde ik haar ervan dat het goed was. 'Het is wel lief van je' glimlachte ik kleintjes. Ik waardeerde het ook echt, maar het zou niet goed zijn, hoe graag ik ook bij haar wil zijn.
'Gelukkig' glimlachte ze nu ook kleintjes. 'Ik wilde je niet op straat laten staan' schudde ze haar hoofd.
'Maak je om mij maar geen zorgen' stelde ik haar gerust.
'Kom je morgen nog even langs' keek ze me hoopvol aan.
'Tuurlijk' beloofde ik haar. Ik wilde niks liever dan in haar buurt zijn, maar ik wilde me ook niet aan haar opdringen.
'Ik zie je morgen' veegde ik een pluk haar uit haar gezicht vandaan.
'Ja eh tot morgen' knikte ze kleintjes.
'Ik hou van je' kuste ik haar wederom heel voorzichtig. Ze was zo kwetsbaar en ik wilde haar geen pijn doen.
'Ik ook wel van jou' bevestigde ze nu voor de eerste keer echt, dat haar gevoel voor mij er ook was.
'Ik weet het' stelde ik haar gerust dat het goed was zo. De basis was er, en de rest zou vanzelf wel weer komen. Ik zal er hard voor moeten werken, maar ik heb het er allemaal voor over. Voor mijn meisje zou ik alles doen. Langzaam sloot ik achter me de deur. Voor nu was het goed zo.