Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 125

*drukt op publiceer, en rent heel hard weg om zich te verstoppen*

Peinzend staarde ik naar het plafond.
'Waarom ben jij zo lekker' hing Eva half bovenop me.
'Weet ik veel' antwoordde ik afwezig. Ja waarom was ik zoals ik ben. Waarom vielen er twee vrouwen tegelijk op me? Waarom? Dat is ook wat mij bezig hield.
'Wat heb je tegen je vriendin gezegd' verstrengelde ze haar been tussen de mijne terwijl ze met haar ene hand haar hoofd ondersteunde en met de andere rondjes draaide over mijn borst heen.
'Ik heb haar over Stella verteld' biechtte ik haar op. Het was nu het moment van de waarheid.
'Oh en hoe reageerde ze' verraste deze bekentenis haar duidelijk.
'Misschien kunnen we beter eerst even aankleden' maakte ik me los van haar.
'Wat is er Floris. Je doet de hele dag al zo anders' volgde ze mijn voorbeeld door ook uit bed op te staan. Ze had echt geen idee wat haar te wachten stond.
'Ze reageerde wel goed' antwoordde ik terwijl ik op de rand van het bed mijn sokken zat aan te trekken.
'Maar dat is toch fijn' kwam ze naar me zitten.
'Wacht even' hield ik haar tegen toen ze alweer boven we wilde kruipen.
'Ze was gister gebeld door het ziekenhuis' vertelde ik verder.
'Toch al de uitslag' was Eva één en al oor.
'Een soort van' knikte ik dat ze redelijk goed zat.
'Ligt het aan jou' keek ze me verbaasd aan.
'Nee' schudde ik nu mijn hoofd.
'Oh gelukkig' haalde ze weer opgelucht adem terwijl ik juist een teug lucht in ademde.
'Nicole is zwanger' zo dat was eruit.
'Oh' verraste dit antwoord haar ook.
'Ja' wist ik even niet hoe ik nu verder moest. 'Heb je haar nu gelijk verteld dan over ons' had ze echt die hoop.
'Nee' schudde ik tot haar teleurstelling mijn hoofd.
'Maar' stokte haar adem in haar keel.
'Het spijt me Eef' richtte ik mijn blik op de vloer.
'Nee' schudde ze haar hoofd terwijl ik aan haar stem hoorde dat ze het niet horen wilde.
'Als ik bij haar wegga, dan krijg ik mijn kind waarschijnlijk nooit te zien' gooide ik het over die boeg.
'Onzin' brieste Eva terwijl ze overeind schoot. 'Je hebt me gewoon aan het lijntje gehouden klootzak' duwde ze me ruw achteruit.
'Laat me even uitpraten' kwam ik geschrokken overeind van het bed. Die had ik niet aan zien komen.
'Je hoeft niks meer te zeggen, rot maar gewoon op' trok ze de slaapkamer deur voor me open. 'Je bent gewoon een viezerik, eerst nog even lekker met me het bed in duiken. Dat ik me zo door jou heb laten gebruiken. Ik walg van je' ging ze enorm tekeer tegen me zonder mij ook maar de mogelijkheid te geven om nog iets te zeggen.
'Ik heb je niet aan het lijntje gehouden. Ik geef echt om je' probeerde ik het nog enigszins te lijmen.
'Ach man lul niet. Ga weg. Verdwijn' werkte ze me haar slaapkamer uit. Ze duwde me nog net niet van de trap af.
'Laat het me uitleggen Eef. Alsjeblieft' probeerde ik haar tevergeefs te kalmeren.
'Ik hoef geen uitleg meer. Donder gewoon op uit mijn leven' trok ze ook de buitendeur nog voor me open.
'Eva alsjeblieft' smeekte ik haar nog.
'Ik ben helemaal klaar met jou misselijk mannetje' schudde ze haar hoofd waarna ze me ook nog dat laatste zetje naar buiten gaf, en daarna de deur in mijn gezicht dicht sloeg. Ik had het echt helemaal verpest bij haar.