Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 128

Toen ik naar huis reed was ik alles behalve opgelucht. Het was niet fijn dat het er nu uit was. Ik had het gevoel alsof ik had moeten kiezen tussen twee vrouwen waarvan ik houd en daarbij eentje heb moeten kwetsen en dat wilde ik niet. Ik hield ook van Eva. Maar het was wel beter zo, dat wist ik ook wel. Ik kon niet eeuwig zo doorgaan en haar laten wachten. En ik zou Nicole nu tenslotte toch niet meer verlaten dus het moest er een keer van komen dat Eva het te horen zou krijgen. Maar ik was er absoluut niet blij mee.
'He lief' veerde Nicole op van de bank.
'He liefje' probeerde ik maar net zo blij te doen als zij was.
'Wat ben je laat joh' keek ze op de klok aan de muur.
'Ik ben nog even bij Bar geweest' ging ik te neer geslagen op de bank zitten. Ik vond het echt vreselijk dat Eva zo kwaad op me was.
'Wat is er' merkte ze direct op.
'Het is niet belangrijk' schudde ik mijn hoofd. Ik wilde het er gewoon niet meer over hebben. Het was zo al erg genoeg, het deed me zo al genoeg pijn.
'Heb je ruzie gehad met Barry' gaf ze het niet op. Kun je nagaan hoe erg ik eruit moet hebben gezien.
'Met Eva' schudde ik wederom mijn hoofd terwijl ik nu dus toegaf dat er wel degelijk iets gebeurd was. 'Straks mag ik Stella niet meer zien' zat ik letterlijk met mijn handen in mijn haar.
'Hoezo niet. Wat is er gebeurd dan' begreep ze er uiteraard helemaal niks van. Wat ook logisch was, want ze had totaal geen idee van wat er gebeurd was en van wat ik had gedaan.
'Ik ben echt zo stom' kon ik er gewoon niet over uit.
'He, zo erg kan het toch niet zijn' kwam ze mijn kant op geschoven om haar armen om me heen te slaan.
'Doe maar niet, straks haat jij me ook nog' schoof ik juist bij haar vandaan. Ik had nu alles toch al verpest, en ik wilde niet nog meer tegen haar liegen.
'Ik heb Eva verkeerde verwachtingen gegeven' schudde ik uiteindelijk mijn hoofd.
'Hoe bedoel je' keek ze me niet begrijpend aan. Ook al deed ze heel erg haar best om het wel te begrijpen.
'Ik had tegen haar gezegd dat ze veel voor me betekend. En dat is ook zo. Maar ze zal het wel verkeerd opgevat hebben' haalde ik mijn schouders op. 'Natuurlijk hou ik van haar, zij was mijn eerste grote liefde en van de één op de andere dag was ze plots uit mijn leven en al die tijd heb ik aan haar gedacht. En nu hebben we ook nog een dochter samen. Maar ik vertelde haar vanmiddag dat je zwanger bent en toen werd ze ineens zo kwaad' wist ik heel goed dat ik het verhaal enigszins een beetje verdraaid had. Vooral uit eigen belang, maar er helemaal over zwijgen dat ging gewoon niet, ik was er teveel door aangeslagen en van slag door. Ik was haar immers kwijt.