Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 92

Het was zoals ik al voorspeld had een lange nacht geworden. En dat terwijl ik er alles behalve bij was met mijn hoofd. Ik had dit echt nog nooit meegemaakt. Ik voelde me er dan ook vreselijk onder. In het begin van onze relatie had ik ook weleens dat ik dan dacht aan Eva. Maar dat was toen vanzelf overgegaan. Alsof ik er vrede mee had dat ik toen Nicole had. Maar nu had ik weer de hele nacht aan Eva gedacht. Ik had het dan ook alles behalve plezierig gevonden vannacht. Al leek Nicole daar gelukkig niks van mee gekregen te hebben. Die bleef maar doorgaan en was absoluut niet te stoppen. Niet zo gek dat ze nu dan ook niet uit bed te krijgen was.
'Zeg tijgertje van me' kroop ik tegen mijn eigen wil in tegen haar aan. Ik bleef mezelf voorhouden dat ik moest volhouden. Dat het gevoel voor haar wel weer terug zou komen.
'Hmm blijf nou' sloeg ze haar armen om me heen zodat ik niet meer weg kon.
'Ook jij moet naar je werk. 'S avonds een vent 's ochtends een vent he' kuste ik haar slaperige gezicht. Ze is nog steeds aantrekkelijk, dat is het ook niet. Het gaat om het gevoel. Het gevoel dat ik bij Eva momenteel sterker voel dan bij haar. De vrouw bij wie ik hoor te zijn.
'Wat droom je toch allemaal' had ze het wel degelijk opgemerkt dat ik wat afwezig was.
'Ik weet niet' schudde ik ontkennend mijn hoofd. Wat moest ik haar zeggen? Ik heb gevoelens voor een andere vrouw? Haar hele wereld zou meteen instorten zeker weten. En daar was ik dan schuldig aan en dat wilde ik absoluut niet. En dus ontkende ik maar. Dat ik dan ongelukkig was dat nam ik dan maar voor lief. Als ze erachter kwam dat ze onvruchtbaar was en ik haar ook nog eens zou verlaten. Dat zou echt teveel voor haar zijn. Daar was ik echt zeker van.
'Je hoeft niet bang te zijn he voor die onderzoeken. En ze kunnen tegenwoordig zoveel' dacht ze dat het daar door kwam.
'Weet ik' knikte ik dat ik dat wel wist.
'Wil je het anders toch nog even uitstellen. Ik bedoel ik wil het wel echt heel graag, maar jij moet er ook klaar voor zijn' sloeg ze ineens honderdtachtig graden om. Waar kwam dat medeleven ineens vandaan?
'Het is prima' schudde ik mijn hoofd. 'Maak die afspraak maar en laat het me maar weten' verzekerde ik haar ervan dat het goed was. 'Dan ga ik nu naar het bureau' maakte in aanstalten om weg te gaan.
'Doe ik. Werkse schatje' hield ze me toch nog even vast.
'Jij ook' kuste ik haar gauw gedag waarna ik niet wist hoe snel ik weg moest komen voordat ze me weer zou gaan kussen en ik moest proberen los van haar te komen. Ik voelde me er zo vreselijk onder. Ze deed zo haar best en ik kon alleen maar denken aan een andere vrouw. Ik verdiende haar niet.