Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 89

Achter me aan kwam Eva ook de trap op terwijl Stella alleen beneden bleef op aandringen van haar moeder. Anders zou ze waarschijnlijk nog een keer gaan huilen omdat ik naar huis ging.
'Sorry ik wilde haar niet van streek maken' bood ik Eva mijn excuus aan.
'Het is niet jou schuld' schudde ze haar hoofd. 'Ze mag je gewoon echt heel erg graag' verzekerde ze me ervan.
'Dat is dan wel wederzijds, ze is echt zo fantastisch meisje' kon ik er niet onderuit. Ik was helemaal bezeten van haar.
'Ze is bang om weer in de steek gelaten te worden, het ligt niet aan jou' vertrouwde ze me vervolgens toe. 'Eerst verhuisde we hierheen, ze kwam altijd graag bij mijn moeder en die zag ze toen ineens niet zoveel meer. Toen lag ik in het ziekenhuis en nu is Frank, die voor haar, haar vader was ook nog weg. Je moet het haar niet kwalijk nemen' kwam ze met een hele verklaring.
'Doe ik ook niet' schudde ik mijn hoofd. 'Ik vind het alleen zo zielig voor haar, en erg dat ik dat gevoel niet weg kan nemen' had ik het daar vooral moeilijk mee.
'Als je blijft komen, dan word dat wel minder' was ze er zeker van. 'Sorry' bood zij nu haar excuus aan.
'Ik blijf komen, echt. Ik wil haar niet meer missen in mijn leven' stelde ik haar gerust dat ze zich daar geen zorgen over hoefde te maken. 'En jij hoeft ook geen sorry te zeggen' verzekerde ik haar ervan. Zij kon er ook niks aandoen en had ook genoeg te voortduren gehad. Ze wilde het beste voor Stella, maar kon haar dat helaas niet altijd geven. Maar ze deed wel haar best, daar was ik zeker van. Een betere en lievere moeder kon het meisje zich echt niet wensen, dat wist ik honderd procent zeker.
'Ik ben blij dat je er voor haar bent' knikte ze goedkeurend.
'Ik ben blij dat je me bij haar toelaat. Dat ik haar mag leren kennen, dat ik deel uit mag maken van haar leven' schudde ik mijn hoofd, dat ik degene was die haar dankbaar moest zijn en niet zij mij.
'Jij hebt niks verkeerds gedaan. Ik denk dat je een goeie vader zal zijn' haalde ze haar schouders op.
'Dank je wel Eef' schonk ik haar een dankbare glimlach. 'Het betekent echt heel veel voor me' verzekerde ik haar ervan. 'Of mag ik geen Eef meer zeggen' vroeg ik haar plagend toen ze haar hoofd van me wegdraaide. 'Eefjewentelteefje' deed ik er nog een schepje bovenop.
'Oh Flo nee alsjeblieft' schudde ze vol walging haar hoofd. Ze vond het vreselijk als iemand haar zo noemde.
'Sorry grapje' vond ik het zelf enorm grappig.
'Eef mag dan nog wel' knikte ze vervolgens dat ze dat minder erg vond. 'Floo-ris' grinnikte ze er achteraan.
'Dat is net zo erg' was ik nu degene die zijn hoofd schudde. Er was een lerares op school die me altijd zo noemde, en ik vond het vreselijk. 'Voor jou is het gewoon Flò' gooide ik er een knipoog achteraan terwijl ik een vreemd gevoel in mijn buik voelde. Dit was niet goed.

☺