Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 32

Het had bijna twee dagen geduurd. Mij twee dagen te lang, maar we waren afhankelijk van onze Limburgse collega's, en die hadden totaal geen haast erbij. Maar het was geregeld. Ze hadden een mannetje paraat staan. Als wij het sein gaven voor de arrestatie van de heer van Dongen, dan zouden hun hem arresteren en mevrouw van Dongen zou beveiliging krijgen. Wij hadden het hier al binnen enkele uren geregeld.
'Kom mee' maakte ik er haast mee. Nu wilde ik de zaak afhandelen ook. Het was in elk geval goed dat ik Eva even een dag niet had gezien. Ik was meer ontspannen, en ze spookte niet meer constant door mijn hoofd heen. En we kwamen nu in functie dus hoefde ik ook niet te vrezen dat het ongemakkelijk zou worden.
'We komen voor mevrouw van Dongen, en we willen absoluut niet gestoord worden' deelde ik de verpleging mee.
'Oké' knikte ze kleintjes. Ze had weinig andere keus. Waarschijnlijk zou Eva dicht klappen als er iemand binnen zou komen en dan was het nog maar de vraag of ze nog verder zou praten. Dat wilde ik kosten wat het kost voorkomen.
'Goedemorgen mevrouw van Dongen' ging Barry me voor de kamer binnen. Kleintjes glimlachte ze.
'Ik dacht dat je niet meer terug kwam' was ze zichtbaar opgelucht dat we er eindelijk waren.
'We hebben het geregeld' schoof ik een stoel naast haar bed. 'We hebben beveiliging voor je , en in Maastricht staat er ook een agent paraat' verzekerde ik haar ervan dat we niet stil hadden gezeten.
'Moet hij er ook bij zijn' keek ze bedenkelijk naar Barry.
'Ja sorry dat zijn de regels' knikte ik tot haar teleurstelling. 'Maar ik zal zo veel mogelijk het woord doen oké' beloofde ik haar. Zij voelde zich daar prettiger bij, en dat is ook wat ik wilde. Het zou al zwaar genoeg voor haar zijn, om haar verhaal te moeten doen.
Verontschuldigend hief Barry zijn handen op. Hij kon er ook niks aandoen. Zo waren de regels, en wij deden ook maar ons werk.
'Oké' stemde ze er uiteindelijk dan ook maar mee in. Ze had overigens weinig keus maar toch. Ze kon zich ook bedenken en toch geen verklaring afleggen. Al was dat eigenlijk geen optie natuurlijk. Dan zou het nooit stoppen en dat wist zij ook wel.
'Waar moet ik beginnen' begon ze nerveus aan haar nagels te frunniken.
'Begin maar waar jij wil beginnen' wist ik wel waar ze op doelde. Maar daar ging het nu niet om. Het ging erom wat er gebeurd was, dat was voor nu het belangrijkste. 'Als ik iets mis dan vraag ik het wel' knikte ik haar bemoedigend toe. Het maakte niet uit waar ze zou beginnen, we zouden er wel uitkomen. Ik had er alle vertrouwen in.