Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 8

We waren niet echt veel verder gekomen met het onderzoek, en we hadden Eva ook nog niet kunnen ondervragen. Met een ontevreden gevoel was ik dan ook naar huis gekeerd. Het zat me helemaal niet lekker. En piekerend zat ik dan ook op de bank. De televisie stond aan, maar ik had er totaal geen oog voor. Ik kon alleen maar aan Eva denken. Hoe ze daar lag, zo toegetakeld. Haar man die ik het liefst meteen op zijn bek geslagen had. Hij had haar moeten beschermen, hij is haar man. Nicole zou zoiets nooit overkomen, ik zou dat echt nooit toestaan en ik wilde dan ook altijd precies weten waar ze heen ging, en met wie. Als er dan toch iets zou gebeuren dan had ik de verantwoordelijke zo te pakken.
'He liefje' kwam ze ineens naast me zitten. Ik had haar niet binnen horen komen.
'He' keek ik afwezig opzij.
'Wat is er' had ze het altijd meteen door als ze er iets met me was.
'Niks' schudde ik mijn hoofd.
'Je hoeft je voor mij niet groot te houden he' sloeg ze haar arm om me heen.
'Er is niks' bleef ik erbij. Ik wilde het er in elk geval niet over hebben.
'Waarom zit je dan hier' sloeg haar houding totaal om.
'Omdat ik hier woon' keek ik fronsend opzij.
'Ik bedoel waarom je hier zit en waarom je niet aan het koken bent' schudde ze haar hoofd.
'Dan kook jezelf' had ik hier totaal geen zin in.
'Floris' hield ze me tegen voordat ik de woonkamer uit kon lopen. 'Wat mankeert jou' ging ze verder toen ik omdraaide toen ze mijn naam riep.
'Gewoon werk' haalde ik mijn schouders op.
'Is er iets gebeurd' was ze nu weer die lieve medelevende vrouw. 'Kom hier' klopte ze op de bank zodat ik weer terug bij haar zou komen zitten.
'Gewoon een rotzaak' wuifde ik het weg. Ze hoefde niet van Eva te weten.
'Zal ik iets te eten bestellen dan' stelde ze voor terwijl ze haar armen om me heen sloeg. Ze wist altijd precies wat ik nodig had. Al greep een zaak me zelden zo erg aan als dat nu het geval was.
'Doe maar' knikte ik instemmend. Ze bedoelde het immers zo goed.
'Is er iets met een kind' wist ze dat, dat eigenlijk altijd zo was, als ik zo van slag was.
'Een zwaar gewonde vrouw' schudde ik mijn hoofd. Het was ook niet eerlijk om haar niks te zeggen. 'We hebben geen idee wat er is gebeurd en haar man' schudde ik nu afkeurend mijn hoofd.
'Niet alle mannen zijn zoals jij he' wist ze hoe ik erover dacht. Dat ik haar altijd tegen alles zou beschermen. En dat ik niet kon begrijpen dat er mannen waren die dat niet deden.
'Ik ga even douchen' maakte ik me van haar los. Misschien kon ik het dan een beetje loslaten voor nu dan. Morgen zouden we immers weer verder gaan met ons onderzoek. Maar of ik het ook zo makkelijk los kon laten was nog maar de vraag.