Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 150

Zoals ik Eva beloofd had ging ik er werk van maken. Flamand was de eerste, zij moest het immers voor me regelen.
'Wolfs' keek ze verrast op toen ik de deur van haar kantoor achter me sloot. Dat deed ik anders nooit, behalve als zij het me vroeg.
'Heeft u even het is belangrijk' had ik nog net het fatsoen om er niet gelijk over te beginnen.
'Wil je loonsverhoging' keek ze me fronsend aan.
'Nee nee' schudde ik lachend mijn hoofd. Dat ze dacht dat ik daar voor kwam.
'Ga dan maar zitten, want dat had je toch niet gehad' knikte ze lachend naar de lege stoel.
'Ik ehm kom eigenlijk iets anders vragen' nam ik plaats tegenover haar.
'Het zit je kennelijk nogal hoog' merkte ze op.
Ik was anders ook nooit zo op mijn mondje gevallen.
'Ik wil overgeplaatst worden' deelde ik het haar maar gewoon mee.
'Overgeplaatst' werd haar frons nu zo groot. 'En waarom dan wel, en waar wil je dan heen' begreep ze er helemaal niks van. 'Is er iets gebeurd' was het één groot mysterie voor haar.
'Als u me nou even uit laat praten' kwam ik er tussen. 'Eva wil terug naar Maastricht en ik ga met haar mee' beantwoordde ik haar vragen.
'Eva' fronste ze opnieuw.
'Nicole en ik zijn al een tijdje uit elkaar' knikte ik bevestigend.
'Weet Barry dit al' was ze uiterst verrast.
'Dat Nicole en ik uit elkaar zijn of dat ik weg ga' vroeg ik haar niet begrijpend.
'Dat je weg wilt natuurlijk. Dat andere zal hij vast van op de hoogte zijn' verduidelijkte ze zich.
'Nog niet. Ik wilde eerst weten of het überhaupt mogelijk is' schudde ik mijn hoofd.
'En zo niet' wilde ze van me weten.
'Dan zoek ik iets anders. Maar ik ga hoe dan ook met Eva mee' verzekerde ik haar ervan.
'Hm' zuchtte ze even. 'Ik zal kijken wat ik voor je kan doen. Maar begrijp dat ik hier niet blij mee ben' vertrouwde ze me toe.
'Het spijt me, maar mijn gezin is belangrijker dan mijn werk' haalde ik mijn schouders op.
'Dat begrijp ik. Je hoort van me' knikte ze begrijpend.
'Bedankt' was ik haar oprecht dankbaar dat ze zou kijken wat ze voor me kon doen. Het liefst bleef ik natuurlijk de slechteriken van straat plukken. Daar was ik goed in, en daar lag mijn hart. Waarvan de andere helft bij Eva lag. Mijn grote liefde.

'Wat ging je doen' keek ook Barry verrast op toen ik terug de kantoortuin in wandelde.
'Gewoon even iets vragen' haalde ik mijn schouders op. Ik ging nu nog geen dingen vertellen die nog niet zeker waren. Ik zou het hem wel vertellen. Maar nu nog niet.
'Heb je loonsverhoging gehad' werden zijn ogen groter.
'Nee man, dat zat er niet in' schudde ik lachend mijn hoofd. 'Dus probeer het ook maar niet, ze was ongenadig baar' verzekerde ik hem ervan.
'Ik dacht jou lukt dat wel' grapte mijn partner.
'Misschien moet jij het eens proberen. Jullie zitten meer op één lijn' stelde ik hem voor.
'Nee bedankt' schudde hij afkeurend zijn hoofd. 'Ik doe het hier wel mee' nam hij er genoegen mee. 'Kom op man, we gaan' ging ik hem voor naar de auto, tijd om weer echt aan het werk te gaan.

Nog 20 te gaan!!! Het aftellen is begonnen ☺️