Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 9

Alles ging nog steeds langs me heen. Zoveel rust had het douchen me dus niet gegeven. Het bleef maar door mijn hoofd spoken, hoe graag ik het ook los wilde laten, ik kon het gewoon niet. Voor het eerst maakte me het dan ook niet zoveel uit, dat ik een afhaalmaaltijd voor mijn neus had staan. Dat was Nicole haar manier van voor het eten zorgen, en normaal gesproken walgde ik ervan, maar nu at ik het zelfs zonder morren op. Ik proefde er helemaal niks van, mijn hand ging automatisch van mijn eten naar mijn mond waar ik automatisch erop kauwde en het doorslikte.
'Pff he dat was lekker' had Nicole er wel van genoten. 'Maar morgen moet jij gewoon weer koken hoor' drukte ze haar lippen op de mijne.
'Ja morgen' antwoordde ik afwezig. Ik was nog helemaal niet met morgen bezig.
'Als jij nou even opruimt, en dan ook naar boven komt, dan zal ik je eens masseren zodat al je zorgen weg zijn' had ze het al helemaal uitgekiend.
'Ik ben nog even weg' schudde ik mijn hoofd.
'Floris' riep ze verbaasd uit. 'Waar ga je heen' was ze er totaal niet blij mee.
'Even naar Barry. Sorry' probeerde ik het nog te lijmen omdat ik wel wist dat ze het er niet mee eens was. Maar ik kon gewoon niet met haar gezellig gaan zitten doen, terwijl Eva daar maar lag. Ik moest iets doen, ik moest er voor haar zijn, ik kom het gewoon niet loslaten.
'Dan hoop ik maar dat je die zaak snel hebt opgelost' verzamelde ze zelf al het afval waarna ze gepikeerd naar de keuken verdween. Dat kon ik er ook nog wel bij hebben, een vriendin die boos op me was.
'Tot straks lief' riep ik haar toch nog na, ik de hoop het leed zo iets te kunnen verzachten. Ik kon het nu gewoon niet.

Twijfelend loop ik door de ziekenhuis gang. Ik weet dat deze zaak te persoonlijk is, en dat dit eigenlijk niet kan. Maar ik moet haar gewoon nog even zien.
'Rechercheur' tref ik de verpleegster die verbaasd is me te zien.
'Kan ik nog even naar binnen' vraag ik betrapt om toestemming.
'Ja, maar er is nog niks veranderd' knikte ze instemmend.
'Bedankt' opende ik desondanks toch de deur. Natuurlijk wilde ik het liefst dat ze wakker zou zijn, maar ook al was ze het niet, ik wilde dat ze zou weten dat ik er voor haar zou zijn.
'He Eef' pak ik twijfelend haar hand vast terwijl ik naast haar bed sta. 'Kun je me horen' vraag ik haar in de hoop op een reactie. 'Wat is er toch met je gebeurd' wrijf ik met mijn duim over haar hand heen. 'Je moet wakker worden hoor' moedig ik haar aan terwijl ik geen idee heb of ze me wel kan horen. Maar dan heb ik in elk geval mijn best gedaan. 'Knijp anders in mijn hand' probeer ik het nogmaals. Misschien wilde ze wel, maar lukte het haar niet om haar ogen te openen. Elk teken dat ze me kon horen was al genoeg.
'Ik kom morgen wel terug' viel het me zwaar dat ze daar lag en dat ze nergens op reageerde. 'En ik pak hem, degene die dit gedaan heeft' beloofde ik haar. Diegene mocht hier niet ongestraft mee weg komen.