Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 136

Het werd er wederom niet beter op. De wisselvallige buien waren weer terug en alles was weer als vanouds. Het ene moment was ik de koning te rijk, en het volgende moment deed ik alles verkeerd. Ze was weer zo onvoorspelbaar. Je wist nooit wat je zou aantreffen bij thuiskomst.
'Ik wil niet dat je weer gaat' sloeg ze haar armen over elkaar heen. Elke keer ging het weer hetzelfde. Ik ging naar Stella, en zij was teleurgesteld.
'Het slaat helemaal nergens op dat wij nooit iets met z'n drieën kunnen doen. Gewoon een papa dag. Nee de ene dag is voor Stella en de andere voor mij' gooide ze wederom haar frustratie eruit.
'Ik praat wel opnieuw met haar oké' ging ik nu maar overstag. Steeds die ruzies daar had ik ook geen zin in. Met Eva was er weinig veranderd. Ik klopte aan de deur om Stella op te halen, waar ik haar vervolgens na een leuke dag ook weer afzette. Dat was alles.
'Ik ben toch geen boze stiefmoeder' zette ze een zielig gezicht op.
'Nee natuurlijk niet. Het ligt ook niet aan jou' schudde ik mijn hoofd. 'Misschien is ze inmiddels wat bijgedraaid' had ik zelf goede hoop.
'Zeg haar maar dat we allemaal het beste met Stella voor hebben. En dat zij dat is maar jij ook en dat ik bij jou hoor' wist ze het wel te vertellen. Maar liet dat nou net het probleem zijn.
'Ik zie je vanavond weer' nam ik maar gauw afscheid voordat ze nog meer zogezegde wijze raad voor me had.
'Wat gaan jullie doen' wilde ze toch nog even weten.
'Naar het park of zo' haalde ik mijn schouders op. Eén keer had ik Stella meegenomen naar een pretpark. Kwaad dat Nicole was toen ik dat vertelde. Dat is zonder haar daarheen was gegaan, alleen met Stella. Ik had geen idee wat ik fout had gedaan, en nog steeds wist ik dat niet, maar het was niet oké geweest. Dat was wel duidelijk geweest. Sindsdien hield ik het maar dichterbij.
'Misschien ga ik dan wel even wandelen' had zij de oplossing.
'Nee Nicole' schudde ik afkeurend mijn hoofd.
'Toeval bestaat' trok ze zich er niks van aan.
'Als Stella dat thuis verteld he, dan kan ik haar wel op mijn buik schrijven. Je waagt het niet' waarschuwde ik haar het niet te doen.
'Als jij met haar praat' was haar voorwaarde. 'Ik heb hier geen zin meer in hoor. Ze doet het hier gewoon om. Ze maakt onze relatie stuk' bleef ze er maar over doorgaan. Zo ging het elke keer weer als ik met Stella op pad ging of was geweest.
'Ik heb toch al ja gezegd' werd ik er zo moe van. Ze dreef me echt tot het uiterste af en toe, dat ik er helemaal gek van werd. Ik weet niet hoelang ik dit nog ga vol houden. Hoelang mijn adem nog zou zijn.

Even een korte mededeling, ik ga morgen voor 12 dagen op vakantie, en ik weet niet of het me lukken gaat om daar te updaten. Dan weten jullie dat, ik ben jullie niet vergeten, maar ik ga mijn best doen om wel gewoon te kunnen updaten zodat jullie gewoon verder kunnen lezen ☺️🌞