Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 44

Weer was ze stil. Alsof ze overdacht of ze verder ging praten of niet.
'Breng me naar Stella' stond ze resoluut op. Ze ging dus niet verder praten.
'Maar wat bedoelt u met dat ik geen idee heb' probeerde ik haar over te halen om alsnog haar zin af te maken.
'Waar is ze' bleef ze daar in tegen afwachtend staan tot ik haar naar haar kleindochter zou brengen.
'Komt u maar mee' gaf ik het op. Ze ging niet verder praten. Misschien had ze dat nooit mogen zeggen of zo en realiseerde ze zich dat ineens.
Ik ging haar voor de gang op, naar de andere spreekkamer.
'Wacht' hield de vrouw me ineens tegen voor ik de deur open kon doen en haar zou herenigen met haar kleindochter.
'Wat is er' zuchtte ik ineens een beetje geïrriteerd. Ging ze me nu weer half iets vertellen en daarna haar mond houden? Dan hoefde het van mij niet.
'Kijk naar binnen' knikte ze naar de deur.
'Daar is Stella' knikte ik. Geen idee waar ze op doelde.
'Kijk beter' schudde de vrouw haar hoofd. 'Wat zie je' nam ze er geen genoegen mee.
'Een meisje die zit te kleuren. En die wacht op haar oma' was dat hetgeen wat ik zag.
'Misschien moet je jezelf even een spiegel voorhouden' was ze ook over dat antwoord niet tevreden.
'Wat heb ik er nou mee te maken' kon ik er echt geen touw meer aan vast knopen.
'Eva zei een tijdje geleden tegen me. Ze gaat steeds meer op hem lijken. En verrek ze heeft gelijk. Maar je ziet het echt niet he' had ze een uitdrukking op haar gezicht die me alleen nog maar meer verwarde.
'Misschien moet u even wat duidelijker zijn want ik kan hier geen touw aan vast knopen' maakte ik haar duidelijk.
'Kijk dan. Hoe oud denk jij dat Stella is' knikte ze opnieuw naar de deur.
'Een jaar of vier' haalde ik mijn schouders op.
'Je hebt echt geen idee' schudde ze haar hoofd dat het antwoord fout was.
'Stella is vijf en half' zei ze vervolgens alleen maar waarna ze me afwachtend aankeek. Het teken dat het in mijn hoofd ineens begon te rekenen.
'Bedoelt u dat' keek ik huiverig nogmaals naar de deur.
'Ben ik haar' kreeg ik het niet over mijn lippen heen. Hoe kon het dat ik het niet wist? Was Eva daarom zo plotseling verdwenen? Wilde ze daarom ook niet met me praten?
'Ja jongen. Zij is jou dochter hoor' glimlachte de vrouw alsof ze me net iets leuks had verteld terwijl ik de kleur uit mijn gezicht weg voelde trekken.
'Maar. Maar' meer kreeg ik niet meer uitgebracht. Ik was totaal van mijn stuk gebracht door deze woorden.
'Waarom heeft Eva me niks gezegd' begreep ik het niet.
'Je moet geen vragen stellen' schudde ze afkeurend haar hoofd. 'Eva heeft het echt niet makkelijk gehad. En ik weet dat ik daar net zo goed schuldig aan ben. Ik had het tegen moeten houden. Ik had haar moeten beschermen, maar ik was te laf. En ik ben dankbaar dat Eva de knoop nu wel heeft doorgehakt. Ik ben zo trots op haar' kwam er ineens een heel pleidooi achteraan.
'Ik denk dat u dat beter tegen Eva zelf kan zeggen' rukte ik de deur plotsklaps open.
'Kijk eens Stella' attendeerde ik het meisje die allang opkeek door het lawaai dat ik maakte, erop dat haar oma er was.
'Oma' was ze dan ook verheugd.
'He meisje' sloot de vrouw haar kleindochter in haar armen, terwijl ik niet wist hoe snel ik weg moest komen. Ik wilde duidelijkheid hiervoor. En de enige die me dat kon verschaffen, dat was Eva zelf.

Zijn jullie nou blij ☺