Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 122

Met een zwaar hoofd was ik die morgen opgestaan. Eva had me de hele tijd nog berichtjes gestuurd of alles goed was en of ik nog wel zou komen vandaag. We hadden immers afgesproken om wat leuks te gaan doen met Stella. Maar ik wist niet meer wat ik moest. Ik had Eva tenslotte verklaard dat ik met haar verder wilde gaan. En ik hou ook echt wel van haar. Maar nu Nicole zwanger is, is alles anders. Ik hou ook van haar, zoals ze nu is tenminste. En ik weet dat ze haar woorden meende, als ik haar verlaat, krijg ik mijn kind waarschijnlijk nooit te zien en dat is wel het laatste dat ik wil. Ik heb bij Stella al zoveel gemist en dat wil ik echt niet nog eens. Maar hoe moest ik dit ooit aan Eva vertellen. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik Eva deze belofte had gedaan. Ik durfde haar niet meer onder ogen te komen, ze zal zo gekwetst zijn.
En misschien mocht ik Stella dan ook niet meer zien. Dat zou echt het aller ergste zijn. Ik wilde haar absoluut niet meer kwijt, ze was onderdeel van mijn leven geworden. Ze was een deel van mij. Ik kon me geen leven meer voorstellen zonder haar. Echt niet.
'Veel plezier met je dochter' trok Nicole mijn jasje recht.
'Dank je wel schatje' waren we dichterbij elkaar dan ooit tevoren. Ja misschien was het ook zo in het begin van onze relatie, maar dat kon ik me haast niet meer herinneren.
'Gaat Eva ook mee' wilde ze toch nog even weten.
'Ik denk het wel. Maar geen zorgen he' verzekerde ik haar ervan. Ik zou bij haar blijven. Ik moest het alleen Eva nog even vertellen.

Ik had nog nooit met zoveel tegenzin bij haar aan de deur gestaan. Het was wel fijn om Stella te zien, en ook om Eva te zien, maar niet om haar te vertellen dat ik van gedachte was veranderd.
'Hee' was Eva duidelijk blij om me weer te zien.
'He' stapte ik met tegenzin de drempel over.
'Ik heb je nu alweer gemist' sloeg ze direct haar armen om me heen waarna ze me begon te kussen voordat ik nog iets had kunnen zeggen.
'Eef' probeerde ik er tussen te komen.
'Ik wil je heel even voor mezelf voordat Stella doorheeft dat je er bent' snoerde ze me de mond en ik liet het gewoon gebeuren. Als ze me dan zo intens zoende kon ik haar ook niet afwijzen. Daarvoor zoende ze gewoon te lekker, ik kan daar geen weerstand tegen bieden.
'Papa' werd het moment zoals ze al verwacht had dan ook al snel verstoord.
'He schoonheid' tilde ik haar gauw op om een rondje met haar te draaien terwijl ze het uitschaterde van plezier.
'Zullen we gaan' stelde Eva meteen voor.
'Ja gaan, gaan, gaan' wiebelde Stella heen en weer die ik nog altijd vast had. Ik wilde haar nooit meer loslaten.
'Ja laten we maar gaan' stemde ik er dan ook mee in, in plaats van gelijk maar eerlijk tegen Eva te zijn. Stella was enthousiast, en ik wilde deze dag niet voor haar verpesten en dus hield ik het nog maar even voor me. Voor Stella, hield ik mezelf voor.