Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 153

Nu Barry op de hoogte was en het eigenlijk al zo goed als rond was, restte me hier nog maar één ding. Ik moest Nicole inlichten. En die zou zeker weten nog minder blij zijn dan dat Barry was geweest. Ook al was die wel enigszins bijgedraaid. Hij vond het nog steeds niet leuk, maar hij begreep het wel. En anders had hij pech, ik had deze keuze gemaakt en ik stond er voor de volle honderd procent achter.
'Ik ga even naar Nicole' verzamelde ik al mijn moed bijeen. Ik had haar sinds dat ik mijn spullen had gepakt niet meer gezien. Ze had me nog wel een aantal keren gebeld, maar steeds had ik haar oproepen genegeerd. Het was beter zo. En aan de hopeloze berichtjes die ze me dan vervolgens stuurde wist ik dat ik er goed aan gedaan had om ze niet te beantwoordde. Ze kwam om in het zelfmedelijden. Ze had het zo zwaar, ze miste me zo erg en wat ze allemaal wel nog niet meer stuurde. Behalve dan dat ze het verkeerd had gedaan en dat ze spijt had, dat stuurde ze dan weer niet, terwijl dat misschien wel het enige was wat ik wilde horen. Dat ze de fout op z'n minst een beetje bij zichzelf zocht.
'Oké' knikte Eva instemmend in de wetenschap dat dit moest. Ik moest mijn verantwoordelijkheid nemen en daar hoorde dit ook bij.
'Ik ben snel weer terug' beloofde ik haar, ik wist dat ze het geen prettig idee vond dat ik erheen ging. Maar ik zou haar bewijzen, dat ik het kon, en dat ik me niet meer zou laten verleiden.
'Ik hou van jou' drukte ik een kus op haar lippen waarna ik me klaar maakte voor vertrek. Hoe eerder ik het gedaan had hoe beter.

'Floris' was Nicole duidelijk verrast door mijn onaangekondigde bezoek.
'Stoor ik' wachtte ik rustig af.
'Nee' schudde ze haar hoofd.
'Mag ik dan even binnen komen' vroeg ik haar maar aangezien ze geen aanstalten maakte.
'Je had dan toch ook zelf binnen kunnen komen' haalde ze haar schouders op terwijl ze me er toch in liet.
'Ik woon hier toch niet meer. Voor hetzelfde geldt had je wel bezoek' wilde ik geen verkeerde verwachtingen bij haar wekken.
'Van wie moet ik nou bezoek krijgen' sneerde ze achterom terwijl ze me voorging naar de woonkamer.
'Als je denkt dat ik je terug neem heb je pech hoor' ging ze op de leuning van de bank zitten terwijl ze een vijandige houding aannam.
'Nee daar kwam ik niet voor' schudde ik dan ook resoluut mijn hoofd.
'En de meubels kan je ook wel naar fluiten, jij bent weggegaan' bleef ze stoer doen.
'Ik kom alleen maar om te zeggen, dat ik naar Maastricht terug ga' besloot ik maar to the point te komen aangezien ze maar door bleef gaan.
'Maastricht. Jij. Om te wonen' lachte ze alsof ze me niet geloofde.
'Ja. Ik heb overplaatsing gekregen en voor het eind van de maand zijn we weg' bleef ik er koel onder ook al lachte ze me uit.
'We' fronste ze haar voorhoofd. 'Heeft Eva je zo snel vergeven' kon ze haar oren niet geloven.
'We werken eraan' knikte ik instemmend.
'Als je je lul erin stopt is alles al gauw vergeten' schudde ze afkeurend haar hoofd.
'Ik heb m'n lul er niet ingestopt. Nu niet in elk geval' voelde ik de drang om mezelf te verdedigen. 'Dat ik hier weg ben gegaan dat heb je vooral aan jezelf te danken, Eva staat daar helemaal buiten' deelde ik haar mee.
'Ik wilde het je alleen even vertellen, maar nu weet je het' draaide ik me resoluut om. Ik had gedaan waarvoor ik hier gekomen was en nu was het klaar.