Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 143

Toch hoorde ik de deur nog steeds niet dichtgaan ook al was ik al omgedraaid.
'Flo kom even terug' stond ze er dus ook nog.
'Wat is er gebeurd' leek ze overvallen te zijn door mijn mededeling.
'Ik was er klaar mee. Ik was er eigenlijk heel lang al klaar mee' haalde ik mijn schouders op terwijl ik terug richting de deur liep. 'Alleen een beetje jammer dat ik daar zelf nu pas achter ben gekomen. Dat is al die tijd dacht dat het wel beter zou worden. Dat het weer goed zou komen, als ze maar zwanger zou raken' schudde ik afkeurend mijn hoofd. 'Ik ben echt zo'n eikel' nam ik het vooral mezelf kwalijk.
'Ik weet dat jij er nu niks meer aan hebt, maar ik heb het zo fout gedaan. Als ik naar haar geluisterd had dan was ik Stella nu ook nog kwijt geweest. Ze pushte me zo vaak ook al zei ik dat het geen nut had. Ik ken jou, je zou je alleen maar meer verzetten. Dan wilde ze nog wel met je gaan praten ook, maar vanmiddag was echt de druppel die de emmer deed overlopen' vloeide alle woorden er uit. Alsof alles er nu in één keer uit kwam wat me al die tijd eigenlijk al had dwars gezeten.
'Want' trok ze vragend of misschien eerder wantrouwend haar wenkbrauwen op.
'Geld uitgeven aan Stella was not done' schudde ik mijn hoofd. 'En omdat ik geen zin had in elke keer ruzie ging ik maar het haar naar het park, Stel vind het er leuk dat wel. Zag ik Nicole aankomen aan de andere kant. Maar geen zorgen, ik heb Stel de andere kant opgeduwd naar de vijver zodat ze elkaar niet tegen kwamen. Dat was echt de druppel' vertelde ik haar hoe ik zover was gekomen.
'Dapper van je' knikte ze. Al wist ik niet goed of het goedkeurend was. In mijn ogen zal ze wel blij zijn dat ik Nicole eindelijk aan de kant gezet had. Maar of Eva me nu nog wel wilde was een andere vraag.
'Het spijt me echt voor alles Eef' bleef ik de drang houden om me tegenover haar te verontschuldigen. Ik voelde me ook echt zo verschrikkelijk schuldig. Ik had haar zo enorm veel pijn gedaan. Dat wist ik maar al te goed. Haar pijn was vast vele maler erger dan de pijn die ik nu voelde, nu ik me besefte dat ik haar kwijt was, en dat dat mijn eigen schuld was.
'We kunnen het niet meer terug draaien' haalde ze haar schouders op. 'Ik ben in elk geval blij dat je wel voor Stella kiest' leek ze daar opgelucht over te zijn.
'Toen ik er achter kwam dat ze mijn dochter is, vanaf toen was alles anders, ik wist gewoon dat ik voor haar moest leven, dat ik alles voor haar moet doen. Je kind komt boven alles zeggen ze altijd, maar verdomd, het is waar. Ze is echt het aller belangrijkste voor me' verzekerde ik haar ervan dat, dat wel goed zat. Ik zou mijn meisje nooit in de steek laten. En zeker niet voor een vrouw. De onvoorwaardelijke liefde van je kind, dat is het aller belangrijkste in het leven.

Zou het dan toch weer goed komen?