Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 46

Geschrokken van haar plotselinge reactie schoof ik een stoel naast haar bed. Ik weet ook niet waarom ik zo tegen haar tekeer ging. Ik wist immers hoe zwaar ze het de afgelopen tijd had gehad. Ze had me immers in vertrouwen verteld wat er gebeurd was en hoe ze hier terecht was gekomen.
'Sorry Eef' pakte ik haar hand geruststellend vast waarna ik met mijn duim over de bovenkant van haar hand streelde.
'Ik wou het je vertellen die middag toen we hadden afgesproken' begon ze met trillende stem te praten. 'Ik dacht, ik vertel het mijn ouders en dan worden ze kwaad, maar dan zou jij met me moeten trouwen en dan konden we samen blijven. En ik dacht dan kom ik naar jou toe en dan vertel ik het jou ook' praatte ze verder. 'Maar m'n vader was al zo kwaad toen ik thuis kwam. Hij had ons gezien op het station. Dat we kuste en zo' slikte ze een brok uit haar keel.
'Je mocht niet met mij gaan he' viel het kwartje ineens waarom ik haar ouders nooit had ontmoet.
'Mijn vader had al een partner voor me uitgekozen' bevestigde ze mijn vermoeden. 'Als ik je mee naar huis had genomen dan was ik al veel eerder weggeweest' knikte ze. 'Mijn moeder heeft mijn vader zo ver gekregen dat ik überhaupt een opleiding mocht doen. Anders was ik al getrouwd geweest' vertelde ze verder.
'Ben je uitgehuwelijkt' kon ik mijn oren niet geloven.
'Mijn vader heeft veel geld betaald zodat ik met een fatsoenlijke man zou trouwen' knikte ze bevestigend. 'Hij was zo kwaad. Dus ik dacht als ik hem nu zeg dat ik zwanger van je ben, dan moet ik met jou trouwen want dan wil die man me vast en zeker niet meer. Maar mijn vader dacht er heel anders over. Hij heeft ons meegenomen naar net buiten Maastricht en binnen een maand was ik getrouwd' drupte haar tranen wederom op het dekbed.
'Ik heb hem gesmeekt, maar hij was niet voor reden vatbaar en Frank kreeg duidelijke instructies om me strak te houden. Ik kon geen kant op en heb echt zoveel om je gehuild. Omdat ik zo graag bij jou wilde zijn. Ik wilde je geen pijn doen, maar ik hoop dat je nu begrijpt dat ik er gewoon niks  aan kon doen. Het spijt me zo Floris' was ze ondertussen in snikken uit gebarst.
'Wil je alsjeblieft iets zeggen' snikte ze nog altijd.
'Sorry ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen' gaf ik eerlijk toe. Ik was er nogal van onder de indruk. Ik had altijd gedacht dat ze weg was gegaan omdat ze niet meer met mij verder wilde, of in elk geval dat het iets met mij te maken had, omdat ze nooit iets had laten horen. Maar nu bleek het allemaal heel anders in elkaar te steken. En dat ze er net zoveel verdriet over heeft gehad als dat ik dat heb gehad.
'Ik moest Frank ook een kind geven omdat hij alsnog met me getrouwd was ondanks dat ik al zwanger was van iemand anders. En hij dus ook voor Stella zorgde. Maar dat wilde dus niet echt lukken en daarom is mijn vader zo kwaad geworden dat ik nu hier lig. Ik deed echt wel mijn best, maar het lukte gewoon niet' deed ze er nog een schepje bovenop. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is wat ze allemaal heeft moeten doorstaan.
'Het is nu allemaal voorbij' probeerde ik haar maar een beetje te troosten. Het deed me zoveel pijn om haar zo te zien. Om aan te horen wat zij allemaal had moeten doorstaan. Het was allemaal zo oneerlijk. Ze had dit absoluut niet verdiend. Zij was echt altijd zo'n lief meisje geweest in de tijd dat ik met haar ging. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat iemand haar zoveel onrecht had aangedaan. Ik kon er echt met mijn verstand niet bij.