Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 69

Rot. Zo voelde ik me. En ik had spijt dat ik gekomen was. Nu gooide we het meisje haar leven overhoop terwijl ze het toch niet begreep. Ze had al een papa en die plaats kon ik niet zomaar in nemen. Hoe had ik dat ook kunnen denken. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Dit ging natuurlijk nooit niet werken. Het enige pluspunt eraan was, dat ik nu geen keuze meer hoefde te maken. Dat had Stella al gedaan, zij koos voor de man die voor haar als een vader was, en niet voor mij. Logisch ook eigenlijk, ze kent mij helemaal niet.
'Zeg je nog even dag Stella' werd het meisje opgedragen door haar moeder.
'Doei Stella' stak ik mijn hand naar haar op.
'Doei' zwaaide ze uiterst verlegen terug. Alsof ze ineens geen praatjes meer had.
'Tot de volgende keer' kauwde Eva haar dochter voor.
'Tot de volgende keer' herhaalde het meisje de woorden braaf van haar moeder. Wilde Eva dat echt? Het was toch duidelijk dat Stella er geen behoefte aan had. Dat ze helemaal niet op mij zat te wachten.
'Doei lieverd' zwaaide Eva haar dochter uit voordat ze achter haar oma aan de gang in verdween.
'Dan ga ik ook maar' voelde ik me helemaal niet prettig meer.
'Floris wacht' hield Eva me tegen om op te staan. 'Het lijkt misschien alsof het haar niet interesseert maar dat is niet zo. Waarschijnlijk gaat ze mijn moeder straks een heleboel vragen stellen' leek ze de boel te willen redden.
'Het maakt niet uit Eva' probeerde ik zo nonchalant mogelijk over te komen. Ze hoefde niet te zien hoeveel het eigenlijk met me deed dat mijn dochter geen interesse in mij leek te hebben.
'Ze is slim. Slimmer dan je denkt' schudde ze haar hoofd. 'Ze kan al rekenen onder de tien. Een aantal woordjes kan ze al schrijven. Ze schreef haar naam al toen ze pas drie was' somde ze op. 'En ik weet niet of je die tekening hebt gezien, maar ze is nog geen zes he' wees ze me erop hoe goed die eigenlijk getekend was.
'Het moet even op haar inwerken, daarom vroeg ze naar oma. Maar ze denkt hier echt over na' verzekerde ze me ervan. 'En waarschijnlijk vraagt ze morgen als ze komt waar je bent' was Eva er echt van overtuigd.
'Jij kent haar het beste' wist ik niet goed wat ik ermee aan moest. Ik had net immers nog gedacht dat Stella niks van me wilde weten en nu zei Eva het tegenovergestelde. Of ze wilde het zelf gewoon heel erg graag, dat Stella mij zag staan. Dat kan natuurlijk ook nog.
'Je wilt haar toch leren kennen' keek Eva me vragend aan.
'Jawel. Maar ik wil haar niet pushen' verklaarde ik haar. Dan zou ze me sowieso niet zien staan was ik van mening.
'Het komt wel goed' legde ze haar hand bemoedigend op de mijne die op de rand van haar bed lag.
'Dan zijn mijn woorden' grinnikte ik omdat zij ze nu gebruikte.
'Weet ik' glimlachte ze triomfantelijk alsof ze er trots op was dat ze mijn woorden nu tegen me gebruikte.
'Ik ken mijn dochter. Ze vind je echt wel leuk. Ze moet alleen een beetje aan je wennen' was ze er echt van overtuigd.
'Ik wil haar leven niet overhoop gooien' deelde ik mijn twijfel.
'Ik denk dat ze er minder van heeft dat ze jou nu in haar leven heeft, dan als Frank niet meer was terug gekomen en ze niemand meer had behalve mij' was Eva haar gedachte erover.
'Maar ik ben geen vervanging Eva' was ik het er niet mee eens.
'Dat bedoel ik ook niet' schudde ze haar hoofd. 'Ik bedoel meer dat, nou ja ik weet niet hoe ik het moet uitleggen' haalde ze toen haar schouders maar op.
'Het geeft niet' wilde ik het haar niet kwalijk nemen. Het was voor ons allebei al moeilijk genoeg. Laat staan hoe dit voor Stella moet zijn.