Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 63

Gelukkig hadden we deze ronde meer geluk gehad. Het slachtoffer was een beetje bijgekomen van de meeste schrik en had ons de benodigde beelden overhandigd zodat we konden kijken of die bruikbaar waren en of we zo de daders konden achterhalen. Dat zou natuurlijk wel ideaal zijn. Dan zat het ons ook eens mee.
'Oh Wolfs' werd ik bij de balie tegen gehouden toen we terug bij het bureau waren aangekomen.
'Zeg het eens schoonheid' leunde ik nonchalant tegen de balie aan.
'Ik moest van die mevrouw, hoe heet ze ook alweer. Ohja mevrouw van Dongen, vragen of je bij haar langs wilde gaan in het ziekenhuis. Ze wilde echt heel dringend met je spreken' lichtte ze me in. 'Volgens haar weet je zelf wel waar je haar kan vinden' voegde ze er nog aan toe.
'Ja bedankt hoor' stak ik mijn duim in de lucht. Nu kon ik er dus echt niet meer onderuit.
'Waarom ligt ze nog steeds in het ziekenhuis' vroeg ik vervolgens aan mijn partner.
'Zodat ze voldoende rust neemt. Aangezien ze er nu alleen voor staat, zijn de artsen bang dat ze zich anders teveel inspant. Meer dan ze eigenlijk aankan en dus hebben ze haar nog even in het ziekenhuis gehouden' had hij wel een verklaring voor me.
'Oh oké' haalde ik mijn schouders op dat ik het wel een logische verklaring vond.
'Dus. Moet jij maar gaan vaderen he over je dochter' was hij van mening.
'Dat kind kent mij niet eens. Ze weet niet beter of die vent is haar vader' wuifde ik het voor de zoveelste keer weg.
'Maar Eva wilt er wel met je over praten. Dus ik stel voor, ik offer mezelf op om die camera beelden te bekijken, in mijn eentje. En jij gaat naar het ziekenhuis' was zijn voorstel, wat eigenlijk geen voorstel was. Er tegenin gaan of zeggen dat ik het er niet mee eens was, zouden toch geen enkel effect hebben. Hij had dit besloten, en dit was wat er stond te gebeuren, of ik dat nou wilde of niet.
'Ik dacht dat jij zo'n voorstander ervan was dat ik Eva een tijdje niet zou zien' keek ik schuin opzij naar mijn partner in de hoop er alsnog onderuit te komen. Ik kon het gewoon niet.
'Nou dat heb je toch gedaan. Het word tijd dat je knopen door gaat hakken vriend' was zijn commentaar daarop. 'Of je bant haar voorgoed uit je leven en daarmee je dochter ook' begon hij de keuzes op te noemen. 'Of je ja weet ik veel welke keuzes je nog meer hebt' haalde hij vervolgens zijn schouders op.
'Dat dus' wees ik hem erop dat het zo makkelijk allemaal niet was. 'Ik weet niet of ik haar kan blijven zien, gewoon als de moeder van mijn dochter. Zonder dat er iets is tussen ons' verduidelijkte ik hem mijn dilemma.
'Je kiest voor Nicole maar ook voor Stella zonder Eva dat is simpel toch' was hij van mening.
'En elke keer als ik Eva dan zie, ik wil niet keer op keer Nicole besodemieteren' was ik het er wederom niet mee eens.
'Dan ban je ze dus uit je leven. Dus ga haar dat nu maar vertellen' bonjourde hij me vervolgens terug naar buiten. Nu kon ik er echt niet meer onderuit. Het uur van de waarheid was aangebroken.