Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 76

Meteen voelde ik een brok in mijn keel, vanaf het moment dat ik het doosje vond, maar Nicole niet, wist ik het eigenlijk al. Maar nu leek de waarheid twee keer zo hard binnen te komen. De test was voor de zoveelste keer negatief. En ondanks dat ik er nog wel rekening mee had gehouden, kwam de klap toch hard aan. Misschien juist omdat Nicole er deze keer zo zeker van was dat het wel zo was. Zo overtuigend was ze nog nooit geweest. En dus was ik er ook in gaan geloven. Maar het was dus weer loos alarm. En zo langzamerhand begon in de moed te verliezen. Het was voor ons blijkbaar niet weggelegd. Of in elk geval niet voor Nicole. Ik wist niet of ze dat ooit zou kunnen accepteren. Haar kinderwens was immers zo groot, dat wist ik. Ze wilde niks liever in het leven dan een kindje krijgen, een kindje van haarzelf.
'Ik dacht dat we het samen zouden doen' floepte het eruit. Ik vond het werkelijk verschrikkelijk dat de test negatief was. Maar ik voelde me wel gepasseerd. We deden het immers samen en we hadden vanmorgen nog afgesproken dat we het samen zouden doen. En nu kwam het rotgevoel van deze middag bij Eva er ook nog bij.
'Alsof dat nog iets uitmaakt Floris' beet ze me toe. Alsof het nu allemaal mijn schuld was.
'Daar gaat het niet om' voelde ik dat ik enorm geïrriteerd was. Het was misschien niet eerlijk om nu zo tegen haar uit te vallen over iets dat eigenlijk zo iets kleins was. Maar alles was me nu gewoon teveel. 'We hadden afgesproken het samen te doen en dan doe je het toch alleen' nam ik het haar alleen maar kwalijk.
'We hebben toch niks te vieren' pakte ze het flesje water van het nachtkastje wat ze vervolgens mijn kant uitgooide.
'Ja word lekker kwaad op mij' vloog ik overeind  waarna ik de slaapkamer uitbeende. Ze maakte me zo alleen nog maar kwader. Ze hoefde echt niet te denken dat ik haar nu nog zou troosten. Ik was hier bovendien ook kapot van, en zij dacht alleen maar aan zichzelf. Ze was nu heus niet zielig, ze was niet de enige die hiervan baalde. Ik baalde hier net zo hard van al leek haar dat totaal niet te deren. Ik zag al op tegen deze avond, maar hij zou nu ongetwijfeld niet meer beter worden ook. Al was ik wel van mening dat het ook niet nog erger kon. Ik bedoel wat is er nou nog erger dan een schuldgevoel hebben omdat je bent vreemd gegaan, en ruzie hebben met je vriendin omdat ze alleen een zwangerschapstest heeft gedaan, die dan ook nog negatief was, en zij daarom nu boos is op mij. Volgens mij niks dus. Het enige dat het leed nu nog een beetje verzachten kon, was een overheerlijk glaasje whiskey. Het beste medicijnen tegen alles dat niet mee zat.