Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 91

Zijn jullie er klaar voor? Ik denk van niet 😇

Alsof het allemaal nog verwarrender kon reed ik naar huis. Ik had mezelf tegen moeten houden, maar dat was het juist, ik kon mijn gevoelens niet de baas. De gevoelens die er altijd al geweest waren. Al die tijd sinds dat wij een stelletje waren geweest. Al die tijd erna ook. Altijd waren die gevoelens er en die waren nu weer aangewakkerd. Ze was terug in mijn leven, en die gevoelens voor haar waren nog altijd zo sterk dat ik ze gewoon niet tegen kon houden. Ik wilde bij haar zijn, ik wilde haar vasthouden, haar knuffelen, haar kussen. Maar ik kon het niet. Ja ik kon haar vasthouden, en ja ik kon haar kussen. Maar niet voor altijd. Ik moest haar weer loslaten en terug naar huis. Mijn gevoelens proberen te negeren en doorgaan met het leven zoals het was voordat zij ineens weer opdoken was. Het moest. Voor mezelf, en voor Nicole. Niet voor mezelf, het moest van mezelf, voor Nicole. Zij verdiende het niet om zo ingeruild te worden. Ik moest mijn leven met haar voortzetten, voor haar.

Zoals gewoonlijk zat ze me op te wachten toen ik thuis kwam.
'He lief' begroette ik haar zoals ik dat altijd deed. Al koste het me nu ineens veel meer moeite.
'He schatje, je bent laat' keek ze op de klok terwijl ze me kwam omhelzen.
'Ja het was druk' wuifde ik het weg. Ik was veel te laat bij Eva vertrokken. Eerst was het Stella die niet wilde dat ik wegging. Daarna wilde ik zelf niet meer weg. 'Maar nu ben ik er weer' drukte ik in één teug mijn lippen op die van haar. Ik wilde het niet, maar ik dwong mezelf er toe. Ik moest gewoon doen wat ik altijd deed en dan kwam het wel weer goed. Die gevoelens voor Eva zouden dan vanzelf wel weer afzwakken, ik moest me er vooral niet door laten afleiden.
'Gelukkig wel zeg' sloeg ze haar armen om mijn nek heen terwijl ze zich helemaal tegen me aandrukte.
'Zullen we eerst even eten' probeerde ik het nog even uit te stellen. Ik wist waar dit ging eindigen, dat ik het eigenlijk niet wilde, maar dat ik het moest doen van mezelf. Ze verdiende het.
'Heb je al een vrije ochtend of middag geregeld' knikte ze terwijl ze er weer over begon.
'Maak maar een afspraak, ik deel gewoon mee dat ik even weg moet' had ik besloten. Ik moest ook dit gewoon doen. Mezelf niet zo aanstellen en overal onder vandaan proberen te komen. Ik moest de waarheid onder ogen komen en me gedragen als een echte vent. Niet als één of andere loser zoals ik nu deed. Ik was tenslotte geen watje en samen zouden we eruit komen.
'Had je dat niet eerder kunnen zeggen dan' frustreerde haar dat duidelijk.
'Sorry lief, ik was er nog niet aan toe denk ik. Maar ik weet nu dat wij samen alles aankunnen' lijmde ik de boel.
'Nu moeten we wel echt heel snel gaan eten hoor' twinkelde haar ogen. Ze had een lange avond in petto voor ons twee. Ik denk zelfs te lang. Veel te lang.