Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 97

Gelukkig had het korte ritje naar mijn vriend precies lang genoeg geduurd. Ik was een beetje afgekoeld en dat was maar goed ook voordat ik hem zo bedolven onder mijn frustratie.
'He Wolfs' opende zijn vrouw verbaasd de deur.
'Ja he, zaten jullie al te eten' kwamen de geuren uit de keuken de gang in waarna ik me bedacht dat het natuurlijk etenstijd was. Stom.
'Nee nog niet' schudde ze haar hoofd.
'Is Bar thuis' wees ik naar binnen toe.
'Ja kom binnen' hield ze de deur voor me open.
'Bedankt. Hoe is het' volgde ik haar naar binnen toe.
'Goed hoor. En met jou' knikte ze terwijl ze voor me uit liep. Niet dat ik de weg anders niet kon vinden. Ik was al vaak zat bij mijn partner thuis geweest.
'Het is voor jou' praatte ze alweer toen we de kamer binnen gingen.
'Ja hoor daar is tie weer' keek Barry lachend op terwijl hij achter het fornuis in de keuken in een pan stond te roeren.
'Pfff' plofte ik aan de bar neer.
'Vertel' knikte hij dat hij al wist hoe laat het was.
'Ik kan der gewoon even niet uit staan' schudde ik mijn hoofd.
'Je moest naar het ziekenhuis toch' vroeg hij waarna hij zijn vrouw opdroeg even twee biertjes voor ons te pakken. Wat ze vervolgens nog deed ook. Nicole zou gelijk roepen dat ik het lekker zelf moest doen.
'Zal ik het even overnemen' bood ze vervolgens nog aan het eten af te maken ook. Barry deed niet veel thuis, maar koken was zijn passie, net als dat het één van mijn passies was.
'Doe jij de tafel maar' schudde hij zijn hoofd dat het niet nodig was.
'Moet je mee eten' richtte hij zich vervolgens op mij.
'Als je genoeg hebt en geen romantische avond in het vooruitzicht had' haalde ik mijn schouders op. Ik wilde immers niet hun avond ook nog verpesten.
'Die tijd zijn wij al voorbij hoor' verzekerde zijn vrouw me. Een leuk mens vond ik haar. Barry en zij waren echt voor elkaar gemaakt.
'Dat moet je zeggen als ik nog eens rozen voor je meeneem' doelde hij op het boeket op de tafel.
'Dat noemt ie dan romantisch he, ik vind het niet meer dan normaal dat je af en toe eens een bloemetje meeneemt voor je vrouw, of een chocolaatje, net waar ze van houd' was ze het er niet mee eens. Dat gekibbel, ik vond het heerlijk. Nicole en ik zouden meteen al ruzie hebben, die vatte toch alles wat ik zei verkeerd op.
'Dan ben ik vast net zo onromantisch' moest ik bekennen dat ik er het er niet veel beter vanaf bracht.
'Jij bent nog jong he, bij ons is het al versleten' grapte ze er achteraan.
'Nou je hoort het Bar' schudde ik lachend mijn hoofd. Het was fijn om even hier te zijn. Barry had een luisterend oor, maar ik had ook even de afleiding die ik zo nodig had. Het was net als thuis komen. Wat moest ik toch zonder mijn vriend.